همدلی با نوجوانان

بیشتر والدین برای ابراز همدلی با کودکان خردسال خود، آمادگی بیشتری احساس می‌کنند اما با نوجوانان چنین نیست. برای مثال، وقتی کودک نوپای شما به‌دلیل خالی شدن باد بادکنکش گریه می‌کند، شما متوجه دل‌شکستگی او می‌شوید، احتمالاً او را در آغوش می‌گیرید و به او نمی‌گویید نباید برای چنین موضوعی ناراحت شود.
اما وقتی فرزند شما نوجوان باشد و ناراحتی خود را به‌خاطر گم شدن چیزی ابراز کند، احتمال دارد به او بگویید، «تقصیر خودت است که گمش کردی، پس دیگه نباید ناراحت باشی» یا «اینکه چیزی نیست، بی‌خودی ناراحت نباش.»
 این دو هیجان فرقی با هم ندارند، اما واکنش شما به آنها کاملاً متفاوت است. در هر دو مرحله‌ سنی، مهم است که به‌جای سرزنش کردن، بی‌اهمیت تلقی کردن موضوع، یا مقصر تلقی کردن او، ابراز همدلی کنید.
یادگیری و تمرین کارآمد همدلی، مهارتی است که تا آخر عمر همراه شما خواهد بود. اگر آن را به‌طرز مؤثر به‌کار بگیرید، کانال ارتباطی مورد اعتماد و گشوده‌ای را برای شما فراهم می‌کند که می‌توانید از طریق آن ارتباط برقرار کرده و نظرات خود را به فرزند نوجوان‌تان انتقال دهید.
والدین تنها با حضور در کنار فرزندان خود می‌توانند کارهای بسیار زیادی انجام دهند. گاهی اوقات، لزومی ندارد مسئله‌ فرزندان خود را حل کنید. تنها کافی است درک و تفاهم خود را نشان دهید. وقتی برای گوش دادن و درک کردن زمان صرف می‌کنید، کار مهمی انجام داده‌اید.