سینما
آن سوی آتش‌کرونا
مسعود میر- روزنامه نگار
همین ابتدای این متن کوتاه گواهی می‌دهم به اینکه بیش از 10مدیر عالی‌رتبه فرهنگی کشور در گفت‌وگوهایی به بهانه‌های مختلف با نگارنده، از برگزاری جشنواره‌های فرهنگی علی‌الخصوص جشنواره فیلم در روزگار جنگ تحمیلی به‌عنوان کارستانی قابل ستایش یاد کرده‌اند که سبب شد جنگ و خون و گلوله، شمایل نحیف فرهنگ را در آن روزهای تاریخی از مفقودالاثر‌شدن نجات دهد. با همین پیش‌فرض باید رسید به خرداد 1400 و رفت تا سینما چارسو تا چهارسوی جهان سینما را در روزهای نبرد واکسن و ویروس به تماشا نشست.
می‌دانم که حرف بسیار است و وقفه یک‌ساله در برگزاری جشنواره‌ای که کم‌کم خودش را در دل عشاق سینما و هنرمندان جا می‌کرد، موضوع مهمی است و لابد تغییرات گسترده در مدیریت برگزاری جشنواره هم محل نقد یا احیانا اختلاف بعضی‌ها‌ست، اما گاهی هم باید این حرف‌ها را کنار گذاشت و فرهنگ و سینما و تماشاگر را مدنظر قرار داد. بالاخره باید سالن‌های سینما نورشان را به احترام مخاطبی که ماه‌ها‌ست سینما نیامده، متواضعانه کم کنند و مدیران سینمایی حواسشان باشد که برای آشتی مخاطب با سالن و جشنواره و سینما، فقط بفرما‌زدن کافی نیست.
الان فرصت خوبی است تا به بهانه برگزاری یک رویداد سینمایی بین‌المللی از شیوه‌های برگزاری جشنواره‌های معتبر دنیا در روزگار جنگ جهانی سوم مطلع شویم و البته اجرایشان کنیم. الان وقت عبور از آتش است، وقت خوب رقم‌زدن اتفاق‌هایی که مدیران آینده با بازخوانی‌اش ذوق کنند و بر درستی‌اش صحه بگذارند.
