وزیر زن

  حمیدرضا محمدی  

 از معدود زنانی بود که در دوره پهلوی اسم و رسمی پیدا کرد؛ با مدیرکلی دبیرخانه دانشگاه ملی، نخستین زنی بود که به مدیریت رسید و با وزارت آموزش و پرورش، تنها زنی بود که بر منصب وزارت نشست. صحبت از فرخ‌رو پارسای است.
پدرش روزنامه‌نگار بود و مادرش، اصلا بهایی‌مسلک بودند و به همین‌خاطر هم بود که وقتی امیرعباس هویدا، او را پس از3‌سال معاونت پارلمانی وزارت آموزش و پرورش، وزیر این وزارتخانه کرد، سروصدای مذهبی‌ها بلند شد اما 7‌سال وزیر آموزش‌وپرورش ماند. او که در اسناد ساواک درباره‌اش، «طرفدار سیاست غرب و رژیم آمریکا مشروطه سلطنتی و عضو کانون مترقی است. همسر تیمسار سرتیپ شیرین‌سخن است» نوشته شده، پس از آنکه در طب، به دکتری رسید، از 32سالگی که در وزارت فرهنگ مشغول به‌کار شد.
در این میان، اقدامات تند و علنی‌اش علیه دین‌مداران جامعه او را به چهره‌ای ناخوشایند بدل کرد. نمونه‌اش، دیدار با مدیران مدارس جامعه تعلیمات اسلامی در 21‌بهمن 1347 است؛ جلسه‌ای که از 150 میهمان، 80 زن محجبه و 20 مرد معمم حضور دارند. در بدو ورود، 
نهیب می‌زند که «این چه وضعی است چرا شما چادر دارید اسلام هرگز نگفته است با چنین وضعی باشید اینها خرافات است.» و ابوالقاسم وجیه‌اللهی، معاون جامعه تعلیمات اسلامی پاسخ می‌دهد: «مگر نه این است که شاهنشاه آریامهر فرموده‌اند آزادی برای همه‌کس هست شما ما را به‌عنوان اقلیت حساب کنید.» جالب آنکه، «نظریه منبع»، در این سند ساواک هم این بود که «وزیر درمورد زنان چادری تندروی نمود... و مشارالیها واقعا بی‌تجربگی کرد.»