نان، کار، اینترنت

جواد نصرتی_روزنامه نگار

کافی است به‌صورت تصادفی، یکی از اطرافیان خود را که بچه مدرسه‌ای دارد انتخاب کنید و از او درباره گرفتاری اینترنت و راه‌های ارتباط آنلاین با مدرسه و معلمانشان بپرسید. جواب‌هایی که می‌شنوید، بازتابی از وضعیتی است که در سخت‌ترین روزهای سال‌های اخیر، بر هزاران خانواده در سراسر کشور تحمیل شده است. استرس بزرگ‌ترین همه‌گیری یک قرن اخیر و معضلات اقتصادی کم بود، ‌حالا باید خانواده‌ها گرفتار اینترنت و تبلت و لپ‌تاپ باشند. وضعیت چنان آشفته و سردرگم‌کننده است که خانواده‌ها را، با هر میزان از برخورداری عاصی کرده است. انتظار اینکه دولت همچون برخی کشورها، به هر دانش‌آموز یک تبلت تا انتهای سال امانت بدهد و اینترنت پرسرعت مطمئن در اختیار آنها بگذارد، بیهوده و خیلی دور از انتظاروضعیت ایران است. مسئله، فراتر از توان دولت، قابلیت ویژه آن برای نادیده گرفتن بسیاری از واقعیت‌هاست. براساس قانون اساسی، تحصیلات در ایران، تا انتهای دوران متوسطه رایگان است. امانادیده گرفتن برخی اصول، در کشور ما سنتی دیرپاست. این هم یکی از همان هاست. خیلی راحت به دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان گفته می‌شود که می‌توانند یک اپلیکیشن اختصاصی را نصب کنند تا از امکانات آموزشی استفاده کنند. فقط همین. چه‌کسی به دانش‌آموزانی که در خانه‌هایشان حتی یک ابزار هوشمند برای اتصال به اینترنت ندارند فکر می‌کند؟ چه‌کسی آمده و به کمبودها اشاره و فروتنانه از آنها عذرخواهی کرده که ناتوانی برای فراهم کردن تحصیل رایگان به‌معنای فراموشی این اصل مهم در قانون اساسی کشور نیست؟ آیا اصلا، به جز خانواده‌هایی که به فکر وام هستند تا برای فرزندان محصل خود تبلت و لپ‌تاپ تهیه کنند، کسی به رایگان بودن تحصیل در ایران فکر می‌کند؟ خرید لپ‌تاپ، این روزها، حتی برای خانواده‌های طبقه رو به زوال متوسط هم سنگ بزرگی است. اما خرید گوشی هوشمند و تبلت و لپ‌تاپ را فراموش کنید. در روزهایی که طبقات پایین‌دست و میانی جامعه زیر بار تورم و گرانی در رنج هستند؛ تعرفه‌های اینترنت می‌تواند به تنهایی عاملی برای فروپاشی عصبی روزانه باشد. با وجود آنکه گفته شده به دانش‌آموزان و معلمان اینترنت رایگان داده می‌شود، تامین بسته‌های اینترنت همچنان خانواده‌ها را به چالش می‌کشد و صدای ناله معلمان و دانش‌آموزان از وضعیت اسفناک اینترنت از گوشه گوشه کشور به گوش می‌رسد. ظرفیت‌، توان و میزان دغدغه‌مندی دولت مشخص است اما چیزی که مشخص نیست این است که چرا هیچ‌کس در اوج کمبودها و کوتاهی‌ها، با مردمی که هفته به هفته با مشکلی تازه دست و پنجه نرم می‌کنند، همدلانه برخورد نمی‌کند؟احساس عمومی در جامعه این است که هیچ‌کس به فکر مشکلات ضعیف‌ترین اقشار جامعه ایران نیست. آنها، با مشکلات خود رها شده‌اند. تحصیل آنلاین دانش‌آموزان، جدیدترین و نه آخرین معضلی است که باید خود مردم فکری برایش بکنند.