از سایه کی‌روش خارج شو!
بهروز رسایلی | ماه‌عسل در ایران برای مارک ویلموتس خیلی زودتر از حد تصور تمام شد. شکست برابر بحرین در منامه، اتفاق غیرمنتظره‌ای بود که هم تمام تمجیدهای زودرس از سرمربی بلژیکی تیم ملی را به پایان برد و هم صعود ایران از مرحله پیش‌مقدماتی جام‌جهانی را به اما و اگر کشاند. حالا ما روز 23آبان، یعنی پنجشنبه آینده، باید در بصره به مصاف تیم ملی عراق برویم؛ دیداری به‌شدت سرنوشت‌ساز برای فوتبال ایران. اگر خدای نکرده در عراق بازنده باشیم، معادلات جدول گره می‌خورد و در این صورت در هر دو بازی برگشت برابر بحرین و عراق، محتاج کسب پیروزی خواهیم بود که به هر حال ماموریت سختی است. حذف از مرحله پیش‌مقدماتی جام‌جهانی می‌تواند یک کابوس وحشتناک برای فوتبال ایران باشد؛ آن هم درحالی‌که ما در 2دوره قبلی موفق به حضور در مرحله نهایی شده بودیم. از طرف دیگر عراقی‌ها هم کری‌خوانی را خیلی زود شروع کرده‌اند و مخصوصا با توجه به اتفاقات کشورشان، شاید انگیزه مضاعفی برای پیروزی داشته باشند. همه اینها نشان می‌دهد که کار تیم ملی در بصره خیلی سخت است. اما شاید این آزمون بزرگ، به یک توفیق اجباری هم برای ویلموتس تبدیل شود.
واقعیت آن است که بازی با عراق بهترین فرصت برای مرد بلژیکی است تا قدری از زیر سایه سنگین کارلوس کی‌روش بیرون بیاید. وقتی تیم ملی به بحرین باخت، حملات به ویلموتس شروع شد. ادعای منتقدان این بود که ما با کارلوس به آقای فوتبال آسیا تبدیل شده بودیم و حداقل به تیم‌های عربی باج نمی‌دادیم. حتی نقل‌قول مشهوری از کی‌روش وجود داشت که بعد از این باخت زیاد تکرار شد. مربی پرتغالی گفته بود: «قبل از من، برای بازی با بحرین هم تن و بدن ایرانی‌ها می‌لرزید». وقتی باختیم، همه یاد همان جمله افتادند. البته خود کی‌روش هم خوش‌شانس بود که تنها حضورش در منامه با گل دقیقه96 مجتبی جباری همراه شد و داغ باخت به بحرین به پیشانی‌اش نخورد. اما اینها چیزی را عوض نمی‌کند. مهم این است که ما با کارلوس به بحرین نمی‌باختیم و در نخستین تجربه با ویلموتس شکست خوردیم. همین هم سوژه کری‌خوان‌ها و مخصوصا هواداران متعصب مربی پرتغالی شد. اما «عراق» حکایت دیگری دارد.
حقیقت آن است که عراق همیشه نقش گربه‌سیاه را برای کی‌روش بازی می‌کرد. در دوره کارلوس ما 4بار با این تیم بازی کردیم که 2بار آن دوستانه بود؛ یک‌بار با یک گل بردیم و یک‌بار با همین نتیجه باختیم. 2بازی رسمی اما برای ما بسیار سنگین بود. در جام ملت‌های قبلی آسیا، تیم ملی با عراق 3 -3 مساوی کرد و نهایتا با شکست در ضربات پنالتی، یکی از تلخ‌ترین روزهای تاریخ فوتبال ایران رقم خورد. در جام ملت‌های اخیر هم تیم ملی در مرحله گروهی با عراق بازی کرد که آن مسابقه نفسگیر نیز بدون گل، مساوی تمام شد. بدون اغراق، تیم ملی خوش‌اقبال بود که در آن بازی به عراق نباخت. تازه هیچکدام از این دو بازی هم در خاک عراق نبود. حالا ویلموتس اگر تیمی را ببرد که کی‌روش همیشه مقابل آن مشکل داشته، به‌نوعی اعاده حیثیت خواهد کرد. در این صورت باخت تلخ به بحرین هم تقریبا بی‌اثر می‌شود و زودتر از حد تصور از یادها می‌رود. حالا باید دید ویلموتس از این فرصت تاریخی استفاده می‌کند یا نه.
