زنانی که در سیاهی دویده‌اند

محمد ناصر احدی_روزنامه نگار

  در سال 2011، نانسی بروفی- نویسنده داستان‌های معمایی عاشقانه-‌ پستی وبلاگی با این عنوان «چطور شوهر خود را بکشید» منتشر کرد که در آن جوانب مثبت و منفی روش‌های کشتن شوهر را توضیح می‌داد. او نوشته بود: «تفنگ: پرسروصدا، گندکاری، نیاز به کمی مهارت؛ سم: سلاحی زنانه محسوب می‌شود؛ استخدام یک قاتل: شما یک قاتل می‌شناسید؟ من هم نمی‌شناسم؛ استخدام یک عاشق: هیچ وقت ایده خوبی نیست.» این پست فراموش شده بود تا اینکه 7سال بعد، در سال2018، همسر بروفی در محل کارش با شلیک گلوله به قتل رسید و خانم نویسنده به اتهام قتل بازداشت شد. این ماجرای واقعی شبیه یکی از داستان‌های گیلیان فلین است که در آن  زن‌ها از قرار گرفتن در مرکز دنیایی سیاه و پر از خشونت واهمه‌ای ندارند. البته، فلین برخلاف بروفی رابطه خوبی با همسرش دارد و از داستان‌هایش تنها برای بیرون کشیدن تاریکی‌های وجودش استفاده می‌کند. شخصیت‌های زن داستان‌های او، در دل تاریکی و جنایت، وجوهی از زنانگی را به نمایش می‌گذارند که معمولا با تصویر رمانتیک و لطیفی که از زنان انتظار می‌رود، همخوانی ندارد. 
گیلیان فلین زمانی برای ماهنامه اینترتِیمنت ویکلی کار می‌کرد و در اوقات فراغتش رمان می‌نوشت. او تاکنون 3رمان و یک داستان کوتاه نوشته است. 
«چیزهای تیز» (2006) حول داستان قاتلی سریالی در شهر میسوری و خبرنگاری به نام کامیل پریکر دور می‌زند که به زادگاه مادری‌اش برگشته تا حوادث مربوط به این قتل‌ها را پوشش دهد. پریکر زمان زیادی نیست که از بیمارستان روانی مرخص شده و این مأموریت دشوار برای او چالشی جدی است. او مدت‌های مدیدی است که با مادر خل‌وضعش رابطه نداشته و خواهر ناتنی 13ساله‌اش را زیاد نمی‌شناسد. کامیل با 2قربانی خردسال قتل‌های سریالی همذات‌پنداری می‌کند و برای سر‌در آوردن از معمای این جنایت‌ها مجبور می‌شود چشم در چشم گذشته خود قرار بگیرد. مضامینی مثل خانواده‌های از‌هم‌پاشیده، خشونت و خودزنی در این رمان قابل‌تشخیص است. این کتاب تا حدی از کتاب «روزخانه مرموز» دنیس لهان الهام گرفته است.

«جاهای تاریک» (2009) درباره زنی به نام لیبی دی است که در هفت سالگی مادر و دو خواهرش به قتل رسیده‌اند. اما قاتل چه‌کسی است؟ لیبی برادر 15ساله‌اش، بن، را به‌عنوان قاتل معرفی کرده است. 25سال بعد، نامه‌ای خواب و خوراک را بر او حرام می‌کند. در این نامه گروهی که خودشان را «کلوب قتل» معرفی می‌کنند، در تلاشند مدارکی دال بر بی‌گناهی بن پیدا کنند. حالا لیبی ناگزیر از مواجهه با گذشته‌ای است که دوست دارد فراموش‌اش کند. لیبی با تحقیق درباره وقایع آن شب از حقایقی آگاه می‌شود که برای او ارمغانی جز ترس ندارد.

«دختر گمشده» (2012) معروف‌ترین اثر این نویسنده است که به واسطه فیلمی که دیوید فینچر از روی آن ساخت به شهرتی جهانی دست یافت. دختر گمشده درباره زنی به نام امی است که شخصیت واقعی‌اش با تصویری که از او در ذهن همسرش- نیک- وجود دارد بسیار متفاوت است. فلین عادت دارد که داستان‌هایش را از ابتدا به انتها بنویسد و به همین دلیل زمانی که شروع به نوشتن دختر گمشده کرد نمی‌دانست چه سرانجامی در انتظار زن و مرد داستانش است. همین موضوع هم باعث شد که چرخش انتهایی داستان بسیار غافلگیرکننده‌تر و جذاب‌تر از کار درآید.

فلین یک‌بار در جایی گفته: «به‌نظر من آدم‌ها 2 گروه‌اند؛ کسانی که می‌خواهند از همه‌چیز سر‌در‌بیاورند و کسانی که سرشان به‌کار خودشان است. من از لحظه تولدم همیشه خواسته‌ام از همه‌چیز سر‌در‌بیاورم.» شاید به همین‌خاطر هم هست که از خیره شدن به سیاهی ترسی ندارد.