هم کلاه‌مان را برداشتند و هم کلاه سرمان گذاشتند

کلاه گذاشتن در دوره قاجار برای مردان چه با لباس پلو‌خوری در مهمانی‌ها و مجالس رسمی رایج بود و چه هنگامی که قرار بود با لباس معمولی برای انجام کارهای روزمره کوی و برزن تهران قدیم را گز کنند. مردان در این دوره از هر طبقه و جایگاه اجتماعی که بودند شال و کلاه کردن وجه مشترک‌شان بود. در دوره‌ای که کار و کاسبی کلاهدوزها سکه بود و آنها کلاه‌های متنوعی مانند پوستی، نمدی و مقوایی برای مردان می‌دوختند. با روی کارآمدن رضاخان، کلاه پهلوی در تهران رایج شد؛ کلاهی که با یک قانون عمومی پایش به کوچه و خیابان‌ها باز شد و مردان را مجبور به استفاده از این کلاه می‌کرد. طولی نکشید که کلاه پهلوی که شباهت زیادی به کلاه مقوایی داشت و تنها در قسمت جلو نقابی به آن دوخته شده بود به دلیل همین اجبار از سوی رضاخان در میان مردم به کلاه زورکی معروف شد. در این دوره با اجباری شدن کلاه پهلوی، رضاخان همه مردان را به پوشیدن کت و شلوار مجبور کرد. تخطی از این قانون جدید پیامدهای زیادی داشت. اگر کسی بدون کت و شلوار و کلاه پهلوی در خیابان ظاهر می‌شد مأموران با فحش و ناسزا و گاهی نیز با قیچی کردن جبه‌ها از او پذیرایی می‌کردند. البته تهرانی ها هم این رفتار را بی‌جواب نمی‌گذاشتند و در همین دوران بود که عبارت: «هم کلاه‌مان را برداشتند و هم کلاه بر سرمان گذاشتند.» در میام مردم رایج شد.