نقره کاشتی، کاش طلا درو کنی

رسول بهروش- روزنامه‌نگار

 بدون اغراق رفتار یحیی گل‌محمدی در سرکشی به خانواده هوادار فقید پرسپولیس در یاسوج بسیار ستودنی بود؛ یک حرکت شیک، اخلاقی و غافلگیرکننده که شاید اگر در اروپا از یک مربی یا بازیکن معروف سرزده بود، ما آن را در ایران به رخ هم‌صنفانش می‌کشیدیم. حالا اما محل وقوع این اتفاق زیبا، خاک خودمان است و همین نکته، آن را دلپذیرتر می‌کند. یحیی در این شرایط کرونایی، در تقویم فشرده‌ای که تیمش با آن روبه‌روست، به بخشی از سرزمین‌مان سفر کرد و در هوای خانه‌ای نفس کشید که تا همین 10 روز پیش سرشار از عشق به پرسپولیس بود، اما حالا مردش را از دست داده و در اندوه و ماتم فرورفته است. بی‌گمان هیچ‌چیز جای خالی پدر را برای طفل 8ساله به جا مانده از این هوادار پر نمی‌کند، اما حضور همدلانه سرمربی پرسپولیس در کنار این خانواده، تسکینی بزرگ و بجا بود؛ القای این پیام که مجموعه باشگاه پرسپولیس قدر حامیان انسانی پشت سرش را می‌داند.
هوادار در فوتبال مهم است، اصلا مهم‌ترین است. این حقیقت اما در ایران غالبا نادیده گرفته می‌شود و به همین دلیل است که رفتار کم‌نظیر یحیی گل‌محمدی آدم را به هیجان می‌آورد. فوتبالیست‌ها بدون هواداران‌شان نه چنین شهرتی خواهند داشت و نه چنان ثروت و مکنتی. اگر آنها در بهترین مناطق شهر زندگی می‌کنند، در خیابان سرشان را بالا می‌گیرند و با عزت و احترام حرکت می‌کنند، همه اینها از جادوی نفس‌های گرم هواداران است. فوتبال بدون هوادار مثل رستوران بدون مشتری است، تئاتر بدون تماشاچی و استخر خالی از آب. برای همین است که باشگاه‌های بزرگ قدر هواداران‌شان را در سراسر جهان می‌دانند. برای همین است که رئال مادرید به احترام هواداران مسلمانش نشان صلیب را از لوگوی رسمی باشگاه حذف می‌کند و به‌خاطر همین است که بایرن‌مونیخ هنگام ازسرگیری مسابقات بوندس‌لیگا در دوران کرونا به تک‌تک هوداران رسمی‌اش پیام می‌دهد: «ببخشید که مسابقات را بدون حضور شما شروع می‌کنیم. » 
در معرکه «هیس» نشان دادن بازیکنان ایرانی به هواداران‌شان، حرکت یحیی گل‌محمدی بسیار زیبا بود. او پیراهن امضا شده کل تیم را به فرزند طرفدار فقید پرسپولیس هدیه داد، همینطور مدال نقره لیگ قهرمانان آسیا را؛ نشانی که یحیی در کنار بازیکنانش در رقابتی دشوار آن را به دست‌آورد و شاید یادگار مهمی برایش به شمار می‌آمد. با این همه می‌شود برای گل‌محمدی آرزو کرد نقره‌ای را که به مهر در دست این کودک دوست‌داشتنی کاشته، بعدها به‌عنوان طلای لیگ قهرمانان آسیا درو کند. دست مریزاد.