روح زنانه یک گالری

ستایش یگانه     

اهل درس و مشق نبود، اما جایی در کوچه پسکوچه‌های کودکی عاشق نقاشی و طرح‌ها و رنگ‌ها شد و ادامه مسیر زندگی‌اش با رنگ و بوم و قلمو گره خورد. معصومه نوشین در سال 1313در رشت به دنیا آمد و سال‌های کودکی‌اش را در این شهر و قائمشهر گذراند. پدرش کارمند راه‌آهن بود و وقتی که به اهواز انتقال یافت، معصومه هم مسافر کوچولویی از شمال به جنوب کشور شد. چند سالی در اهواز زندگی کردند و معصومه در دبستان گاهی برای معلم‌هایش نقاشی سفارشی می‌کشید. پس از 10سال زندگی در اهواز، خانواده نوشین رهسپار تهران شدند و معصومه سال‌های پایانی دبیرستان را در تهران گذراند. خانواده‌اش دوست داشتند او پزشک شود، اما معصومه آینده‌اش را در دنیای نقاشی جست‌وجو می‌کرد و بالاخره در سال1335 در کنکور دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در رشته نقاشی پذیرفته شد. پس از ورود به دانشگاه با هوشنگ سیحون آشنا شد که در آن دوران ریاست دانشکده را بر عهده داشت. معصومه 22ساله بود و سرشار از شور زندگی. هوشنگ سیحون، معمار ممتاز ایرانی، فقط استادش نبود، بلکه مهر معصومه را به دل داشت و در نهایت، با وجود 14سال اختلاف سنی، با هم ازدواج کردند. معصومه در سال آخر دانشکده، فرزند دومشان را باردار بود، اما زندگی مشترک‌شان خالی از مشکل نبود و در نهایت در سال 1354از هوشنگ سیحون جدا شد. با این حال، تا پایان عمر به نام معصومه سیحون شناخته می‌شد؛ نه اینکه نتوانست از زیر سایه همسر نامدارش خارج شود، بلکه به این دلیل که در سال 1345 «گالری سیحون» را ـ که یکی از قدیمی‌ترین گالری‌های هنری کشور است ـ بنیاد نهاد. در این گالری، آثار هنرمندانی نظیر ژازه طباطبایی، سهراب سپهری، مسعود عربشاهی، حسین زنده‌رودی، رضا مافی، مکرمه قنبری و علیرضا اسپهبد به نمایش گذاشته شده است. معصومه سیحون به این گالری حیات و هویت داد و طبیعی بود به نامی که از این گالری داشت ببالد. معصومه سیحون در 31اردیبهشت1389 در 76سالگی درگذشت و در بهشت‌سکینه کرج به خاک سپرده شد.