نمی‌دانم چندین و چند نفر از اهالی این سرزمین، سراوان گیلان را می‌شناسند اما آنها که رودبار را پشت سر می‌گذارند، حدود 17کیلومتری رشت از کنارش می‌گذرند و لابد باور ندارند، کمی آن سوتر در اعماق این سبزناکی دل‌انگیز، غول زباله دندان نشان می‌دهد و تنوره می‌کشد؛ غول متعفنی که بر فراز کوه نود متری پسماند، ایستاده است و شیرابه‌های درد و رنج را بر زندگی جاندار و بی‌جان قی می‌کند. می‌دانید، اینجا آدم‌ها از درد به‌خود می‌پیچند، چون به یاد دارند زمانی را که سراوان سبز بود و مه، درختانش را در آغوش می‌کشید و زمین به آواز پرندگانش گوش می‌سپرد.