طرح مجلس یازدهم برای دولت دوازدهم

کمتر از 5هفته دیگر مجلس یازدهم با اکثریت قاطع اصولگرایان فرمان بهارستان را در دست خواهد گرفت؛ فرمانی که مسیرش از شعارهای انتخاباتی منتخبانش گرفته تا موضعگیری‌های رسانه‌ای این روزهای آنها کاملا آشکار و عیان است. مجلس یازدهم ترکیبی است از راست‌نشینان که خود را انقلابی و جهادی می‌خوانند و شعار می‌دهند که می‌خواهند تحول اقتصادی ایجاد کنند و به داد معیشت مردم برسند. سیبل نقدهایشان هم مشخص است دولت تدبیر و امید و در رأس آن حسن روحانی که طی 7سال گذشته مانع از به قدرت رسیدن چهره‌های این جریان در رأس قوه مجریه شد و 2کاندیدای اصلی این جریان محمدباقر قالیباف را در انتخابات 92 و ابراهیم رئیسی را در سال 96 به حاشیه گود رقابت‌ها راند و بر کرسی ریاست‌جمهوری تکیه زد.

 حالا جریان راست که در بزنگاه انتخاباتی چند پارگی‌هایش همیشه آشکار‌تر می‌شود این بار در لوای جهاد اقتصادی با پرچمداری محمدباقر قالیباف در صدر فهرستی که شامل نواصولگرایان، جبهه پایداری‌ها و اصولگرایان سنتی صاحب اکثریت کرسی‌های سبزرنگ بهارستان شده است؛ البته با وساطت دقیقه نودی ابراهیم رئیسی و ریش‌سفیدی او به سود قالیباف میان مدعیان فهرست مرتضی آقاتهرانی و مصطفی میرسلیم و جوانانی که مرید هیچک از این چهره‌ها نبودند.

به گزارش همشهری، چند‌دستگی‌ای که نقطه مشترکش نقد دولت و به حاشیه راندن ائتلاف امید و اعتدالگرایان است که به‌دلیل شرایط بد اقتصادی و سیاسی کشور در انتخابات اسفندماه گذشته نایی برای رقابت سیاسی نداشت. در چنین فضایی محمدباقر قالیباف بعد از 3بار کاندیداتوری ناکام برای رسیدن به کرسی ریاست‌جمهوری و 2بار شکست از روحانی حالا در یک‌قدمی کرسی ریاست مجلس یازدهم است و بیرون از گود پیکان نقدهایش را به سمت روحانی نشانه گرفته است، بهانه هم مدیریت کرونا و چاره‌اندیشی و تدبیر برای مهار شیوع گسترده این بیماری پاندمی است، بهانه‌ای که با رو کردن مباحث گذشته و انتخاباتی او با روحانی هویدا می‌کند ریشه نقدها از کجا نشأت می‌گیرد که روحانی از تریبون هیأت دولت رسما به او پاسخ می‌دهد و او را به صبوری دعوت می‌کند.

ماجرا به توییت قالیباف برمی‌گشت. او بعد از سکوتی عجیب که همه را نسبت به سلامتی‌اش کنجکاو کرده بود دست به قلم شد و در حساب کاربری‌اش در توییتر نوشت: متأسفم به‌خاطر آنکه به توصیه قبلی دلسوزان توجه نشد مجبورم این موضع را علنی بگویم که با خوش‌بینی و تعلل به هیچ عنوان کرونا کنترل نمی‌شود، با آنکه زمان از دست رفته، برای جلوگیری از تهدید بیشتر سلامت مردم فقط یک راه داریم، قرنطینه شدید و اعمال محدودیت‌های سراسری و موقت؛ موضعی که روحانی با کنایه‌ای قابل تامل به او پاسخ داد و در نشست هیأت دولت خطاب به او گفت: از کسانی که خارج از صحنه و گود تصمیم‌گیری هستند و شاید چند‌ماه دیگر صندلی ریاست به‌دست آورند می‌خواهم کمک کنند و جنگ سیاسی نکنند. نگذاریم وحدت و انسجام از بین برود.
البته قالیباف در نقد دولت و روند صورت گرفته تنها نیست و رسانه‌های نزدیک به این جریان سیاسی مدت‌هاست سلسله مصاحبه‌هایی را در دست انتشار دارند که با برجسته کردن ضعف‌های عملکردی دولت و موضع‌گیری تازه راه‌یافتگان به بهارستان فضا را به سمت تقابل مجلس یازدهمی‌ها با دولت دوازدهم پیش می‌برد.

قالیباف به‌عنوان پرچمدار انقلابی‌های جهادی در مسیر به‌چالش‌کشیدن دولت، نماینده جریانی است که در چهار انتخابات پیایی، تنفس سیاسی را برای اصولگرایان تنگ کرده بود و حالا در انتخابات کم‌رمق مجلس یازدهم درصدد احیای خواسته‌ها و مقصود‌های سیاسی جریانی است که در اقلیت کم‌شمار و البته پرهیاهوی مجلس دهم قرار گرفته بودند؛ اقلیتی که از تریبون بهارستان مکرر به دولت می‌تاختند و با به آتش‌کشیدن برجام، مخالفت با لوایح چهارگانه برای پیوستن به FATF و به جریان انداختن طرح استیضاح حسن روحانی و اگرچه به طرح سؤال از رئیس‌جمهور تقلیل یافت اما روحانی را با نام گرانی‌ها به بهارستان کشاندند، کشاندن مستمر و متوالی وزرای تأثیر‌گذار دولت همچون محمدجواد ظریف و بیژن زنگنه به مجلس به ‌نحوی که هر‌ماه به مجلس احضار می‌شدند و در نهایت از اکثریت نمایندگان رأی موافق و تأیید می‌گرفتند. هر روز تریبون مجلس از سوی جمع کوچکی از این جریان در نقد دولت فعال می‌شد و مدام با کلیدواژه‌های مشترکی چون گرانی، بیکاری و سفره‌های خالی درصدد تخطئه اقدامات داخلی و خارجی دولت بر می‌آمدند. دولت‌ستیزی این جریان در مجلس چنان بود که مجتبی ذوالنوری، نماینده قم، از فعال‌ترین نمایندگان منتقد دولت در مجلس دهم آشکارا اعلام کرد که وظیفه من به زیر کشیدن رئیس‌جمهور است.
اصولگرایان تندروی مجلس در خفا ایده پایان دادن به دوران ریاست‌جمهوری حسن روحانی و اجبار او به استعفا را در سر می‌پروراندند و در همین راستا هم مکرر درموضع گیری‌های ناطقانشان چه در داخل و چه در خارج از مجلس از لزوم مدیریت جهادی دولت توسط چهره‌ای نظامی سخن به میان می‌آوردند؛ ایده‌ای که با هیاهو و میتینگ‌های سیاسی آنها در گوشه و کنار کشور در قالب مخالفت به پیوستن ایران به FATF مطرح و باز تولید می‌شد و چنان جدی پیگیری می‌شد که اگر حمایت مسئولان ارشد نظام از دولت و شخص حسن روحانی نبود، روحانی دست‌کم یک سال پیش عطای ریاست‌جمهوری را به لقای آن بخشیده بود.