بدرود هپکوی بزرگ

در اواخر شهریورماه98 بود که اعتراضات کارگران هپکو خبرساز شد. آنها نسبت به حقوق و مزایای معوقه خود معترض بودند. بسته شدن راه‌آهن شمال به جنوب توسط این معترضان، باعث شد تا توجه کشوری به آنها جلب شود. آنها از سال‌های گذشته هم اعتراضات صنفی داشتند که منجر به تجمعاتی شده بود. این کارگران بیست‌و‌ششم شهریور، مقابل شرکت جمع شدند که با درخواست ناجا، به اعتراض‌شان خاتمه دادند. هرچند که روز بیست‌و‌پنجم شهریور هم، راه‌آهن شمال به جنوب را بستند که این اعتراض، باعث شد تا گروهی دستگیر و گروهی نیز زخمی شوند.
اما این اعتراض‌ها از کجا شروع شد؟ از زمان آغاز به‌خصوصی شدن صنایع دولتی، هپکو نیز در معرض این دست پروژه‌ها قرار داشت. امروزه گفته می‌شود که تولیدات این کارخانجات به حداقل رسیده و انبارهای آنها خالی از مواداولیه بوده و عملا این غول سابق صنعت خاورمیانه و ایران، در شرف ورشکستگی قرار دارد. خصوصی‌سازی عملا این مجموعه را به جایی رسانده که شاهد این دست اعتراضات کارگری باشیم.
 این کارخانه تا مدت‌ها، حتی در روزگار سخت جنگ، جزو برترین‌های صنعت خاورمیانه بود. اما از میانه دهه80 بود که خصوصی‌سازی این غول صنعت ایران آغاز شد. این شرکت به سازمان خصوصی‌سازی واگذار شده و با قیمتی غیرواقعی تقدیم بخش مثلا خصوصی شد. البته کسی که مسئولیت هپکو را عهده‌دار شد، مدیرعامل وقت را ابقا کرد. رفیعی کسی بود که نزدیک به 2دهه و با گرته‌برداری از سیستم برادران رضایی، توانسته بود موفقیت‌های گذشته را ادامه بدهد. در زمان او، بزرگ‌ترین سوله صنعتی خاورمیانه به مساحت60 هزار‌مترمربع در این‌جا ساخته شد. همچنین هپکو در یکی از بزرگ‌ترین آزمایش‌های علمی تاریخ که در سوئیس برگزار می‌شد، مشارکت داشته و قرار شد بخش‌هایی از میز نگهدارنده را تولید کند. صاحب جدید بالاخره کار دست هپکو داد. سرانجام رفیعی از این کارخانه رفت. تازه‌واردها نیز تخصصی نداشتند. در دولت احمدی‌نژاد، ورود دستگاه‌های چینی نیز باعث شد تا کسی سمت و سوی دستگاه‌های تولید شده هپکو نرود. این شرکت، به وادی بدهکاری افتاد. نخستین تجمع کارگران شرکت هم در سال90 اتفاق افتاد و آخرینش، در همین شهریور سال98 بود.