محمدرضا شجریان؛ سلبریتی مردم

حسین نقاشی ـ  مدیر روابط عمومی شورای شهر تهران

استاد محمدرضا شجریان، «خسرو آواز ایران»، ‌زاده اول مهرماه 1319در مشهد است که لحن خوشش از کودکی تحت آموزش‌های پدر، وی را به سمت تلاوت قرآن کریم برد و در سال ۱۳۳۱ برای نخستین‌بار، صدای تلاوت قرآن او از رادیو خراسان پخش شد. شجریان با عزیمت به تهران و کسب تعلیم در محضر بزرگانی چون نورعلی‌خان برومند و عبدالله دوامی بر غنای آوازی خود افزود. حضور او در رادیو و تلویزیون ایران و آشنایی وی با محمدرضا لطفی و هوشنگ ابتهاج مسیر پیشتازی‌اش را در موسیقی ایرانی سرعت بخشید. توجه ویژه او به اصالت و پرهیز از ابتذال و آشنایی او با شخصیت‌ها و محافل ادبی باعث شد که در انتخاب شعرهایش برای تصانیف و آوازها دقت نظر ویژه‌ای به خرج دهد و همین شاخصه باعث شد اشعار بزرگان ادبیات کلاسیک ایران چون حافظ، سعدی، مولوی، عطار نیشابوری، خیام، فخرالدین عراقی و... از یک‌سو و نامداران شعر معاصر ایرانی چون نیما یوشیج، اخوان‌ثالث، هوشنگ ابتهاج و فریدون مشیری در گوش و زبان‌ها رخنه کند و روح معنویت، عشق و ایرانیت در موسیقی ایرانی جاودانه شود. این نگاه توأمان به اصالت و مردم در 4دهه اخیر فعالیت هنری محمدرضا شجریان ظهور و بروز روزافزونی یافت. شاید نقطه عطف این توأمانی، خروج از رادیو و انصراف از اجرای کنسرت در شوروی به دلایلی چون «پخش آهنگ‌های مبتذل و تشویق به فرهنگ کاباره‌ای» و فضای سیاسی ملتهب و غمبار بعد از کشتار میدان ژاله و سینما رکس آبادان باشد. این نگاه و رویکرد شجریان به برهه انقلاب اسلامی57 ختم نشد و صدای او در ذهن و ضمیر ایرانیان جا گرفت.