حالا که رسید به 100، مشکلات را بررسی کنید

ندا انتظامی/روزنامه‌نگار

آموزش موسیقی در ایران قدمتی صد ساله دارد و طبیعتا از این امر مسئولان باید به‌خودشان ببالند و از عملکرد قوی خودشان تعریف و تمجید کنند؛ امری که در جشن 27 دی‌ماه در تالار وحدت اتفاق افتاد.
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی که کمتر در عرصه موسیقی و کنسرت حضور دارد، صدسالگی را دارای «بو و طعمی از مانایی، پایایی و جاودانگی» دانست و سپس از موسیقی ایرانی و اینکه «هیچ وجبی از خاک ایران نیست که طعم موسیقی را نداشته باشد» سخن گفت و موسیقی ایرانی را دارای «عواطف انسانی» و نشان از «تعالی معنوی انسان» خواند. وزیر فرهنگ و ارشاد که بسیار در بین اهالی هنر محترم است، در سخنرانی خود که به مناسبت  صدسالگی هنرستان موسیقی بود، هرگز از آسیب‌ها و مشکلات هنرستان موسیقی و کمبود بودجه آن سخن نگفت. شاید درست هم همین باشد که در مراسمی که قرار است از پیشکسوتان، قدیمی‌ترین هنرجویان و پرسابقه‌ترین استادان هنرستان موسیقی تهران قدردانی شود جای گلایه و شکایت نیست چراکه خود کسانی که از آنها تقدیر شده با تمام وجود از مشکلات آگاهی دارند.
اما این مبحث از آنجا مطرح می‌شود که پیش از این محمد الله‌یاری، مدیرکل دفتر توسعه و آموزش‌های هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز درباره این برنامه گفته بود: «هدف ما از این رویداد فقط برگزاری جشن نیست. رویکرد ما در برگزاری جشن، موضوع مهم روند پژوهشی بود که همین موضوع نشان‌دهنده ریل‌گذاری‌ است که صرفاً با هدف جشن برای جشن اتفاق نمی‌افتد.» حال که جشن به خوبی و خوشی تمام ‌شده، بهتر است به این موضوع بپردازیم که هنرستان موسیقی چه تأثیری در روند موسیقی کشور داشته و البته دارد؟ آیا روند جذب هنرجو نیاز به تغییر دارد یا همان روند گذشته درست است؟ از همه مهم‌تر آیا هنرجویان این هنرستان بعد از فارغ‌التحصیل‌شدن به راحتی به دانشگاه موسیقی راه پیدا می‌کنند؟ به‌عبارت دیگر آیا تعداد هنرجویان با تعداد صندلی‌های دانشکده موسیقی تناسب دارد؟ آیا فارغ‌التحصیلان هنرستان موسیقی به‌راحتی به بازار کار راه می‌یابند؟ آیا استادان هنرستان به هنر روز موسیقی دنیا مسلط هستند؟ به‌عبارت دیگر آیا هنرستان موسیقی استعدادیابی می‌کند یا استعدادها را می‌کشد؟ پاسخ تمام این سؤال‌ها به روند ‌پژوهشی برمی‌گردد که مدیرکل دفتر توسعه و آموزش‌های هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وعده آن را داده است. کافی است که پاسخ تمام این سؤالات را بگذاریم کنار گلایه رهبران ارکستر و موزیسین‌ها برای کمبود نوازنده حرفه‌ای، کنار مهاجرت بخشی از فارغ‌التحصیلان هنرستان موسیقی و بیکاری هنرجویان این رشته تا بتوان به پاشنه آشیل هنرستان موسیقی پی برد. صد سالگی عدد خاصی است و برگزاری مراسم برای هنرستان موسیقی اتفاق خوشایندی است. بی‌انصافی است اگر بزرگداشت هنرمندان را نادیده بگیریم؛ خصوصا که برخی از آنها مدتی بود که از سوی مسئولان حاضر در جشن فراموش شده بودند.