پس از هگل

محققان فلسفه آلمانی قرن نوزدهم عموما به نیمه نخست قرن پرداخته‌اند و مابقی قرن، یعنی پس از مرگ هگل را تا حد زیادی دوره زوال و رکود دانسته‌اند و آن را وانهاده‌اند، اما به باور فردریک بیزر، نویسنده کتاب پس از هگل که استاد فلسفه دانشگاه سیراکیوز است، نیمه دوم قرن نوزدهم یکی از انقلابی‌ترین دوره‌های فلسفه مدرن به‌شمار می‌رود. تمرکز اصلی بیزر در این دوره از تاریخ فلسفه بدیع و کم‌نظیر که فلسفه آلمانی را از سال1840 تا 1900 دربرمی‌گیرد نه اندیشمندان یا موضوعات مورد نظر آنها بلکه 5 مناقشه اصلی این نیم‌قرن است: بحران هویت فلسفه، مناقشه ماده‌باوری، مناقشه «نخواهیم دانست»، روش‌ها و محدودیت‌های تاریخ و مناقشه بدبینی.

از میان متفکران درگیر در این مناقشات شوپنهاور و ویلهلم دلتای نسبتا شناخته‌شده‌تر هستند، اما در این مناقشات به نام‌های نا‌آشنای بسیاری نیز برمی‌خوریم که به‌رغم گمنامی‌شان تاثیری ژرف در فلسفه قرن نوزدهم و پس از آن گذاشته‌اند.

بحران هویت فلسفه، مناقشه ماده‌باوری، مناقشه «نخواهیم دانست»، مصایب و مرارت‌های کلی‌و و مناقشه بدبینی عنوان 5بخش اصلی این کتاب هستند. «پس از هگل»، نوشته فردریک بیزر را سیدمحمود آذرفام به فارسی برگردانده و نشر ققنوس با شمارگان هزار و 100نسخه در 344 صفحه با قیمت 35هزارتومان منتشر کرده است.