درمانگاه یا اندرزگاه‌ ها در تهران

قبل از اینکه مریضخانه آمریکایی‌ها و روس‌ها با نیت خیرخواهی اما با هدف سیاسی و تبلیغات در تهران بیمارستان بسازند 2مریضخانه در تهران دایر بود. یکی مریضخانه احمدی که بعدها به نام مریضخانه دولتی و بعدتر به نام سینا تغییر پیدا کرد. یکی هم مریضخانه نجمیه که از موقوفات بانی آن اداره می‌شد. کم‌کم تعداد مریضخانه‌های تهران به 8واحد می‌رسید و عبارت بود از سینا، سپه، نجمیه، فارابی، رازی، نظمیه، شوروی و آمریکایی‌ها. درمانگاه‌هایی منشعب از این بیمارستان‌ها کم‌کم در گوشه و کنار تهران شکل گرفت که به نام اندرزگاه خوانده می‌شد. در اندرزگاه‌ها درمان‌های سرپایی انجام می‌شد و قرص و شربت محدود مانند قرص آسپیرین و محلول گنه‌گنه و شربت سینه در آن تجویز می‌شد. این مواد دارویی برای بیشتر دردها از جمله درد دندان، شکم، دست، پا، پشت و پهلو مفید بود. برای چشم درد هم دو جور قطره به رنگ آب و قرمز داشتند که پرستار در چشم بیمار می‌چکاند و منظره جالبی در بیرون اندرزگاه‌ها پدید می‌آمد. بیمارانی در رفت‌وآمد بودند که تعدادی قرص در مشت یا چند بسته گرد در دست داشتند یا قطره‌های آبی و قرمز در چشمشان، ریخته و از کنار چشم به طرف چانه سرازیر شده بود. این افراد به خودی خود نشانی اندرزگاه بودند و هر کسی آنها را می‌دید می‌دانست که در این نزدیکی اندرزگاه دایر است.