یخ‌کشی، شغلی که دیگر وجود ندارد

روزگاری که لذت نوشیدن یک لیوان آب تگری آسان به دست نمی‌آمد، کار و بار یخچال‌های تهران سکه بود. این میان مشاغلی نیز وجود داشت که اکنون دیگر اثری از آن باقی نمانده است. زمستان که از راه می‌رسید و تمام تهران سفید‌پوش می‌شد کارگران یخچال‌های گوشه و کنار تهران هم به تکاپو می‌افتادند. آبگیرهای بزرگی را که پای دیوارهای چینه‌ای مرتفع ساخته شده بود پر از آب می‌کردند تا در سرمای استخوان‌سوز زمستان یخ ببندد تا پس از قطعه قطعه کردن یخ‌ها آنها را در یخچالی که در عمق زمین قرار داشت انبار کنند. اما تابستان که از راه می‌رسید و تهرانی‌ها دربه‌در به دنبال یخ بودند تا آب تگری روی سفره ناهار و شام بیاید کار یخ‌کش‌ها شروع می‌شد. سر ظهر هم سر و کله‌شان در کوچه‌های آفتاب گرفته شهر پیدا می‌شد. آنها قطعه‌های کوچک و بزرگ یخ را از انبار یخچال خارج می‌کردند و به دست مشتریان مشتاق می‌رسانند. یخ‌کش‌ها برای توزیع یخ‌های طبیعی در کوچه‌های شهر 2روش داشتند. گاهی یخ‌ها را بار الاغ می‌کردند و گاهی هم کارشان با گاری راه می‌افتاد. مشتری یخ‌کشی که یخ را بار الاغ می‌کرد با مشتریان یخ‌کش‌هایی که گاری دوچرخه داشتند فرق داشت. یخ‌کش‌هایی که الاغ داشتند خرده‌فروشی می‌کردند و مشتریان‌شان نیز اغلب اهالی کوچه و خیابان بودند. اما گاری‌دارها سراغ دکان‌های شهر می‌رفتند و بستنی‌فروش‌ها، چلوکبابی‌ها، سبزی‌فروشی‌ها و مشاغلی که نیاز به یخ داشتند مشتری این یخ‌کش‌ها بودند.