دل‌های بتنی

بوستان‌ها، تفرجگاه‌هایی‌اند برای نفس‌کشیدن؛ برای قرار و مدارهای دوستانه و حتی بازی‌های کودکانه. اعتبار محله را هم بوستان‌ها بالا می‌برند؛ وقتی در محله‌ای، بوستانی پهلو گرفته و سبزی و طراوت خود را منتشر می‌کند، اکسیژن بیشتری در آن محله در رفت‌و‌‌آمد است و لاجرم خلق و خوی اهالی، ملایم‌تر می‌شود. اما این مکان‌های مصفا، با خون دل آباد می‌مانند! سازمان بوستان‌ها و فضای سبز و معاونت‌های آن، پیمانکاران ریز و درشت، آبرسانی، باغبانی و هزارهزار همت عالی دیگر که در کنار هم‌ یک نیروی قدرتمند می‌شوند تا فضای سبز در یک محله سبز، همچنان با صفا و دلربا باقی بماند. یک اما و اگر ساده، البته همه زحمات این گروه خدوم را به سادگی از بین می‌برد‌ و آن، بی‌توجهی و کم‌لطفی مردمی با دل های بتنی است که از این موهبت محلی بهره می‌برند، اما برای حفظ و نگهداری آن نمی‌کوشند. اگر رهگذران خسته از راه، هوای نیمکت‌های بوستانشان را نداشته باشند و با بی‌مهری، حتی صندلی‌های بتنی آن را تخریب کنند، حتی بوستان قدیمی و دلربایی مثل بوستان جمشیدیه هم از چشم‌ها خواهد افتاد و رهگذر خسته بعدی، دیگر جایی برای نشستن نخواهد یافت.