قربانی‌کردن فیلم‌جنگی به پای کمدی
گفت وگو با آرش زینال‌خیری، تهیه‌کننده فیلم« پیشمرگ»
شقایق عرفی نژاد
فیلم سینمایی «پیشمرگ» به کارگردانی علی غفاری و تهیه‌کنندگی آرش زینال‌خیری از فیلم‌های حاضر در جشنواره فیلم فجر بود که توانست سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را دریافت کند؛ اما این فیلم در گیشه سینما نتوانسته در رقابت با فیلم‌های اکران نوروزی فروش خوبی داشته باشد. «پیشمرگ» فیلمی در ژانر دفاع‌مقدس است که به بخشی از زندگی شهید سعید قهاری می‌پردازد. آرش زینال‌خیری با حضور در استودیو تلویزیون همشهری درباره اکران فیلم‌های نوروزی صحبت کرد. این تهیه‌کننده در گفت‌وگوی پیش‌رو از وضعیت اکران فیلم‌های نوروزی می‌گوید و در ادامه صحبت‌هایش از عدم‌حمایت از فیلم‌هایی که در ژانر دفاع‌مقدس ساخته می‌شوند، گلایه می‌کند.
فیلم«پیشمرگ»این فیلم درباره بخشی از زندگی شهید سعید قهاری است که سال‌ها در جنگ بوده و در عملیات‌های مختلف شرکت کرده و براساس وصیت خودش جزو شهدای گمنام است؛ شهدایی که کارهای بزرگی برای پرچم و انقلاب و مردم انجام دادند و به‌خاطر کوتاهی مسئولان دیده نشدند. ما در «پیشمرگ» بخشی از زندگی ایشان را به تصویر کشیده‌ایم.
فیلم «پیشمرگ» با تمام بی‌مهری‌ها اکران می‌شود و به‌طور حتم مسیر خود را پیدا خواهد کرد. «پیشمرگ» کار دفاع‌مقدسی است که خیلی‌ها می‌گویند اکران نوروزی گرفته؛ اما باید بگویم که با این اکران نوروزی هیچ لطفی به آن نشده‌است، چراکه فیلمی است که در جشنواره فجر آرای مردمی کسب کرده و به‌خاطر مردم مجوز ورود به اکران نوروزی را دارد.
به‌نظرم دیگر واژه مظلوم برای فرهنگ و هنر این مملکت کم است و کشور ما از مظلومیت هم پایین‌تر رفته. در این سال‌ها برخی از شهرهای ما سالن مختص سینما ندارند و باید فیلم مورد علاقه خودشان را که برایش خیلی سختی کشیده شده در یک سالن ورزشی ببینند. نمی‌دانم مقصر کیست و چرا هر مدیری که می‌آید کار پیش نمی‌رود. برخی از سالن‌ها و پردیس‌ها هم که ساخته شده در دست بخش خصوصی است که تلاش دارند با درآمدزایی خود را سرپا نگه دارند.
در حال حاضر تولید فیلم نیز گران شده‌است و هزینه تولید با تورم موجود پیش رفته. یک بخش هزینه فیلم به بخش پشتیبانی برمی‌گردد، از هزینه روزمره گرفته تا اسکان ویک بخش از هزینه هم فنی و تجهیزات است که همیشه به‌خاطر تورم تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد.
فعالیت فرهنگی و تولید محصولات هنری و فرهنگی در دست گروه‌های حرفه‌ای است و وقتی تولید دیده نمی‌شود و برنامه‌ای برایش وجود ندارد، خستگی در تن همکاران می‌ماند و دیگر سراغ سوژه‌های اجتماعی یا دفاع‌مقدسی نمی‌روند. اگر موقعیت درستی وجود داشته باشد،
ما بازیگر و کارگردان و تهیه‌کننده و عوامل
حرفه‌ای داریم؛ اما بعد از تولید همه‌‌چیز رها می‌شود. قبل و بعد از تولیدات فرهنگی دست مدیرانی است که تخصصی ندارند و از بدنه هنر نیستند.
سینمای خصوصی به‌دنبال کار خودش است و باید در این شرایط اقتصادی دخل‌وخرجش جور باشد تا بتواند به حیات کاری ادامه دهد. وقتی سینمادار می‌بیند کار طنز فروش دارد، گیشه خود را به آن اختصاص می‌دهد و دیگر کسی به فیلم‌هایی در ژانر دفاع‌مقدس یا اجتماعی اعتنایی ندارد. اما در کشورهای پیشرفته دولت و نظام برای ادامه فرهنگ و هنر و حفظ آن سرمایه‌گذاری می‌کنند.
برای سینماداران ما جنبه اقتصادی به‌خاطر ادامه کار مهم است. همانطور که گفتم وقتی سینمای کمدی در گیشه موفق است، سینمادار به سمت سینمای کمدی می‌رود. درحال‌حاضر اگر از کنار سینماها عبور کنید، کمتر پیش می‌آید جز فیلم‌های کمدی، پوستر فیلم‌های جنگی، اجتماعی و... دیده شود. این موضوع در انتخاب سانس نمایش و تعداد سالن‌ها و ساعت اکران فیلم هم به‌خوبی دیده می‌شود.
سینما هم مانند دیگر فعالیت‌ها مثل ورزش مافیا دارد؛ اما توقع داشتیم کمیسیون فرهنگی مجلس که زمان رأی‌آوردن با مردم هستند و بعد از رأی در اتاق‌های خودشان می‌نشینند، حداقل به سینما توجه کنند. بشخصه یک سال است به‌دنبال چند عضو کمیسیون فرهنگی هستم تا دعوت کنم پشت‌صحنه فیلم ما را ببینند؛ اما کسی را پیدا نکردم. نمایندگان ما، مردمی هستندکه به فیلم رأی داده‌اندو رفته‌اند فیلم را تماشا کرده‌اند.
