کشف سابقه بامیه و بامیه‌پزی
بامیه و زولبیا شیرینی‌های پرطرفدار سفره‌های افطار و پای ثابت مهمانی‌های ماه مبارک رمضان محسوب می‌شوند. در تهران قدیم این شیرینی خوش‌طعم فقط در ماه رمضان و با ظاهری متفاوت‌تر از آنچه امروزه می‌بینیم پخته و به فروش می‌رسید. بامیه و زولبیا مانند امروز در شهد غوطه‌ور نمی‌شد و شیره را در ظرفی جداگانه قرار می‌دادند تا هرکس بنا به ذائقه‌ای که دارد، شیرینی را در شهد بغلتاند و نوش جان کند. شکل زولبیا هم با آنچه امروزه می‌بینیم از نظر اندازه متفاوت بود. در کتاب «مستطاب آشپزی از سیر تا پیاز» نوشته مرحوم نجف دریابندری آمده است: «در تهران تا یکی دو دهه پیش «زلوبیا» چیزی بود به اندازه نعلبکی به رنگ زردروشن که چند تایی از آن را به رنگ عسلی سوخته و کاه‌گلی در می‌آوردند با میله‌هایی به کلفتی مداد». او در ادامه آورده است: «غالب شدن زولبیای تبریزی بر زولبیای تهرانی امر طبیعی است اما از میان رفتن تنوع زولبیا در تهران مایه خوش‌وقتی نیست.»
اما این شیرینی خوشمزه چگونه پایش به تهران باز شد و در سفره افطاری‌ها جا خوش کرد؟ جعفر شهری، در کتاب تهران قدیم، می‌نویسد: «از تحولات دیگر ماه رمضان زولبیا و بامیه و گوش‌فیل و پشمک بود که فقط در همین‌ماه به بازار می‌آمد. چنانچه مظفرالدین‌شاه نیز گفته بود ماه رمضان هم نمی‌آید، بامیه سیری نوش جان کنیم.» نصرالله حدادی، تهران‌پژوه، این نقل قول را منتسب به 3پادشاه قاجار می‌داند و می‌گوید: «این جمله به فتحعلی‌شاه، ناصرالدین‌شاه و مظفرالدین‌شاه هم منتسب است. اگر این جمله را مظفرالدین‌شاه گفته باشد، 127سال، اگر به ناصرالدین شاه منتسب کنیم 170سال و چنانچه به فتحعلی شاه منتسب باشد، از 200سال پیش، بامیه جزو شیرینی‌های ماه رمضان بوده است.»
