روایت دوری و صبوری

دریانوردان ایرانی، ‌افرادی هستند که در آماج شدیدترین تحریم ‌­های تاریخ، نیازهای سفره مردم را تامین کردند و با حمل بار صادراتی نقش راهبردی خود را در اقتصاد کشور ایفا کردند. آنها درباره شغل‌شان دیدگاه‌های مختص به‌خود دارند که در ادامه برخی از آنها را می‌خوانید.

رضا برکم، کاپیتان

 نمی‌شه دریانوردی رو به‌عنوان یک شغل حساب کرد. اگر کسی بخواد دریانوردی رو بیشتر توضیح بده و ابعاد آن را موشکافی کنه، باید به‌عنوان یک زندگی، یک «لایف استایل» به آن نگاه کنه. اصل زندگی من دریا است، خونه من کشتی است. خونه من، خونه خودم نیست. برخی اوقات در کشتی، بیشتر احساس بودن در خانه می‌کنم تا زمانی که در منزل هستم. برای همین هست که به‌عنوان شغل نمی‌شود روی آن حساب کرد بلکه ابتدا باید آن را به‌عنوان یک زندگی پذیرفت. در شرایط سخت تحریم و مخاطراتی که وجود دارد، دریانوردانی که مشغول به‌کار هستند، واقعا از خودگذشتگی می‌کنند و هیچ اجباری در مورد ماندگاری آنها در این شغل وجود ندارد.


 مهدی مختاری‌فر، افسر اول

 سختی کار دریا، خیلی خیلی زیاد است. اول دوری از خانواده است و بعد مسئولیت‌پذیری سنگین و دوری از امکاناتی که در خشکی است و در کشتی محدود می‌شود.

 محمد کلهری‌نژاد، افسر سوم

  مدیریت موفق، مدیریت ذهن‌ها است. امروزه اگر کسی بتونه بر ذهن کسی مدیریت کند، آن فرد موفق خواهد بود. در حال حاضر روی کشتی‌ها، کاپیتان کشتی، اساسی‌ترین و کلیدی‌ترین نقش را در این قسمت از کار، برعهده دارند. پشت پرده صحنه‌های زیبای دریا، اتفاقات تلخی نیز برای پرسنل کشتی رقم می‌خورد؛ زمانی که کشتی در مسیر دور است و طرف مادر خود را از دست می‌دهد و تا زمانی که کشتی به ایران رسیده و او به خانواده برسد، 60تا 70روز زمان برده و او مراسم عزیز خود را از دست داده است.

افشین علیزاده، افسر سوم

دریانوردی یک شغل بین‌المللی است. شما هر جای دنیا که کشتیرانی دارد، می‌توانید کار کنید، ولی شما نمی‌توانید عرق ملی را فراموش کنید. ما دلمان برای وطنمان تنگ می‌شود. دلمان برای خاک شهرمان تنگ می‌شود.