هم‌مسیر، علیه درخود‌ماندگی
فاطمه عباسی
«اُتیسم» یا «درخود ماندگی»، دیدن دنیایی متفاوت از آن چیزی است که من و شما می‌بینیم. این روزها حتما در مورد آن شنیده‌ایم یا هشتگ‌های «من درکت می‌کنم» را در فضای مجازی دیده‌اید. اُتیسم اختلالی عصبی- رشدی است که در 3سال اول زندگی بروز می‌کند و مادام العمر است. براساس آمارهای جهانی، اُتیسم تقریبا از هر 150کودک یک نفر را درگیر می‌کند. این اختلال روی توانایی برقراری روابط اجتماعی اثر‌گذار است و ارتباط شفاهی و غیره را در کودکان تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. اُتیسم در نخستین گام آگاهی و پذیرش اجتماعی می‌خواهد، آنچه خانواده‌های کودکان مبتلا به اُتیسم برآن تأکید دارند، پذیرش این کودکان به‌عنوان شهروندی متفاوت است که باید بنا بر همان تفاوت‌هایی که دارند با آنها رفتار شود تا بتوانند آینده‌ای روشن داشته باشند. اهمیت آگاه‌سازی جامعه در مورد اُتیسم تا آنجاست که یک‌ماه در سال (از 15فروردین تا 15اردیبهشت) به آن اختصاص دارد تا با تولید محتواهای دقیق و تأثیرگذار، بخشی از خواسته‌های خانواده‌های دارای کودک مبتلا به اُتیسم محقق شود، نوعی از آگاهی که بر پذیرش تفاوت‌ها تأکید دارد تا این کودکان زندگی آرام و شادتری را سپری کنند.
«هم مسیر اُتیسم» از آن دست برنامه‌هایی است که به همت انجمن اُتیسم ایران روز گذشته در محوطه دریاچه چیتگر برگزار شد تا مردم بیشتر با خانواده‌های کودکان دارای اختلال اُتیسم و مشکلاتشان آشنا شوند. سجاد بهجتی، مدیر آگاهی بخشی انجمن اُتیسم ایران در گفت‌‌وگو با همشهری درباره اجرای این برنامه می‌گوید: «خانواده‌های مبتلایان به اُتیسم تقریبا تا پایان عمر در حال دوندگی در مسیر بهبودی و آرامش این بچه‌ها هستند، بی‌آنکه لحظه‌ای توقف کنند. مسیری که خط پایانش ناپیداست و مدالی هم در انتها در کار نیست. گاهی مسیر تکراری می‌شود، خسته می‌شوند اما مجالی برای استراحت ندارند. به همین دلیل ما یک برنامه نمادین ترتیب دادیم که در واقع دو همگانی برای آگاهی بخشی اُتیسم است و در این برنامه 200دونده حرفه‌ای در کنار خانواده‌ها و بچه‌های اُتیسم در یک مسیر 2کیلومتری گام برداشتند تا بیشتر با این بچه‌ها و مشکلاتشان آشنا شوند. صحبت از مسابقه‌ای سخت و برنده‌هایی قهرمان نیست، در واقع این برنامه برای هم مسیری با قهرمان‌هایی بود که همواره در حال دوندگی هستند.» به‌گفته بهجتی، این برنامه قرار است هر فصل با گروه‌های مختلف ورزشی مثل گروه‌های کوهنوردی و... برگزار شود تا مردم بیشتر با تجربیات زندگی افراد دارای اُتیسم آشنا شده و درک بهتری از وضعیت این افراد داشته باشند.
