بازنشستگی به ما تحمیل شد

بهمن سال96 مرحوم منوچهر اسماعیلی مهمان روزنامه همشهری بود. وی در گفت‌وگویی از دوبلوری گفت از صدای سوپراستارهایی که فراموش شدنی نیستند. مرحوم اسماعیلی از روزگاری گلایه کرد که حرفه دوبلوری را به تعطیلی کشاند. حرفه‌ای که زمانی برو و بیایی داشت.
 در بخشی از این گفت‌وگو مرحوم اسماعیلی در باره کمرنگ شدن دوبله در ایران عنوان کرد:«من از این موضوع اطلاعی ندارم که نیتی پشت این قضیه هست یا نه! تقدیر اینطور بوده که کار ما با خطر مواجه شود. تهدید همیشگی عرصه کار ما البته عمدی نبوده است. در واقع عمد در حوزه عمومی آن و به‌معنای غیبت فیلم‌های خارجی بوده است. ما چشمداشت زیادی  به محصولات داخلی نداریم؛ اگر باشد که فبها، می‌رویم و روی آن فیلم‌ها هم کار می‌کنیم. البته ادعایی نداریم که بهتر از آن هنرپیشه‌ها می‌توانیم نقش ایفا کنیم. ولی به اندازه خودمان تلاش می‌کنیم. خیلی از همکاران من می‌خواهند این را به طریقی به گوش مسئولان برسانند که بعضی از این فیلم‌های ایرانی قابلیت صداگذاری دارند و بد نیست مسئولان، بعضی از این فیلم‌ها را به اهالی دوبلاژ برسانند تا دوباره صداگذاری شوند و جای پرسوناژها افراد دیگری را انتخاب کنند. هنرپیشه‌هایی که مناسب هستند خودشان صحبت کنند اما بعضی هنرپیشه‌ها هستند که صدای خودشان پاسخگوی نقش‌شان نیست و صدای آنها را بهتر است بعضی از همکاران ما قبول زحمت کنند و اگر بتوانند، آن نقش‌ها را ایفا کنند تا شاید یک حرکت و نشاطی ایجاد شود. اینکه اشاره کردید در خارج از کشور، آنجا همه‌‌چیز روی برنامه است؛ همه‌چیز؛ از دستمزد گرفته تا ورود و خروج آدم‌ها. امروزه آدم‌هایی مثل من و آقای پرویز بهرام باید خودمان با اختیار خودمان خداحافظی کنیم و برویم خانه‌مان بنشینیم. کسی نیست که به ما پناه بدهد و ما بازنشسته به اختیاریم‎؛ ناخواسته!»