در این ماه، تشنگان محبت را دریاب

سامان رضایی

در ماه مبارک رمضان امسال شاید کمتر شاهد ظرف‌های سفید نذری باشیم. ظرف‌هایی که با حکمت اطعام گرسنگان توزیع و گاهی هم عواید آن فقط شامل حال شکم‌های سیر همسایه‌های دیوار‌به‌دیوار می‌شد و آخر داستان مثل کلاغ قصه‌ها به مقصد اصلی نمی‌رسید؛ امسال اما شیوع کرونا شاید باعث شود به نوع دیگری از گرسنگی و تشنگی اطرافیان خود توجه کنیم. همان‌ها که تشنه و گرسنه ذره‌ای محبت‌اند. به طور حتم بسیاری تایید می‌کنند که انفاق محبت در ماه مبارک رمضان و به یاد تشنگان محبت بودن ثوابی کمتر از اطعام گرسنگان ندارد. نکته دیگری که اهمیت این موضوع را نشان می‌دهد برخی آمار‌هایی است که پژوهشگران آسیب‌های اجتماعی به آن دست یافته و آن‌را منتشر کرده‌اند. به گفته برخی از این پژوهشگران بسیاری از اقدام‌کنندگان به خودکشی هنگامی دست به انتحار می‌زنند که هیچ پاسخ محبت‌آمیزی از اطرافیان خود دریافت نمی‌کنند. به این معنی که گوش نکردن به حرف‌های آنها یا بی‌توجهی، درست مانند تیر خلاصی بر پیکر ذهن و روان آنها عمل می‌کند. در پزشکی اورژانس هم اصطلاحی به نام زمان طلایی وجود دارد که نشان می‌دهد واکنش به‌موقع همراهان بیمار و پزشک، در هنگام وقوع حادثه تا چه حد به زنده ماندن شخص کمک می‌کند. این زمان طلایی برای کسانی که به اصطلاح، خود را در ایستگاه پایانی زندگی می‌بینند زمانی است که برای درد دل به دیگران مراجعه می‌کنند. تشنگان محبت اگر از تیپ‌های شخصیتی مهرطلب باشند به یک پاسخ کوتاه محبت‌‌‌آمیز هم برای ترک ایستگاه پایانی راضی‌اند. در جریان جوان مشهدی که با ارسال ایمیلی به مرکز بحران واشنگتن تقاضای کمک کرده بود واکنش سریع افرادی در ینگه دنیا جای تامل داشت. شاید این جوان فقط قصد جلب توجه یا مزاحمت داشت اما شخصی که وظیفه دریافت و بررسی چنین ایمیل‌هایی را داشت از فاصله حدود 10هزار و 150کیلومتری واکنش نشان داد و مسئولان اینترپل و آنها هم پلیس فتای خراسان را در جریان گذاشتند. این جریان یک استثنا و مثالی برای روشن شدن اهمیت موضوع است و در مثل هم «جای هیچ مناقشه‌ای نیست»؛ بنابراین همین که برای اعضای خانواده، دوست و همکارهای تشنه محبت‌مان دست‌کم گوش شنوایی باشیم در این ماه مبارک بهره‌ای برده‌ایم.