شناخت دوست و دشمن

  محمدناصر احدی 

 پس از ظفر، دیگر صبر جایز نبود و نوبت واکندن سنگ‎‌‎ها رسید؛ انقلابیون می‎‌‎خواستند هرچه سریع‎‌‎تر دوست را از دشمن بازشناسند و بدانند روی چه کسانی می‎توانند حساب کنند و به چه کسانی نباید دل ببندند. هنوز سازمانی که وظیفه نظارت بر مطبوعات را برعهده بگیرد، تأسیس نشده بود، اما بودند افراد و گروه‎‌‎هایی که خودجوش یا خط‌گرفته، تقریبا هر روز، به دفتر روزنامه‎‌‎ها سرازیر می‎‌‎شدند و اعتراض خود را به مطالبی که باب میل‌شان نبود از طرق مختلف نشان می‎‌‎دادند. برای مثال، در کتاب «تسخیر کیهان» آمده، عده‎‌‎ای موسوم به «اهالی غرب تهران» در برابر روزنامه کیهان تجمع می‎‌‎کردند و شعار «کیهان و آیندگان نابود باید گردد/ روزنامه بنی‎‌‎صدر ایجاد باید گردد» سر می‎‌‎دادند. در سال1358، کیهان به چپ‎‌‎گرایی متهم بود و سرانجام، در اثر فشارهای وارده، تعدادی از روزنامه‎‌‎نگارانش از کار کنار گذاشته شدند. اما طالع «آیندگان» آنقدر بلند نبود که بیش از 16مرداد این سال دوام آورد. این روزنامه، در شماره شنبه 22 اردیبهشت 1358، در 4صفحه که شامل یک سرمقاله در صفحه اول و 3صفحه سفید می‎‌‎شد منتشر شد. در بند پایانی سرمقاله این شماره آمده بود: «نویسندگان و همکاران آیندگان، مانند هر ایرانی دیگری، به اوضاع کشور توجه و دلبستگی دارند و معتقدند که در شرایط آمادگی برای انتخابات مجلس مؤسسان و تدوین و تصویب قانون اساسی بیش از هر زمان دیگری کشور به بحث و نقد و نظر نیازمند است. ما از سوء‎‌‎تفاهم‎‌‎هایی که پیرامون آیندگان پیدا شده عمیقا متأسفیم و امیدواریم در آینده بسیار نزدیک انتشار روزنامه را از سر بگیریم تا بتوانیم انجام وظیفه‎‌‎ای را که در برابر ملت پذیرفته‎‌‎ایم، ادامه دهیم». آیندگان چند روزی بعد از این سرمقاله برگشت، اما در نهایت با کشف مدارکی دال بر همکاری این روزنامه با نیروهای متخاصم تعطیل شد. گروه‎‌‎ها و دسته‎‌‎های جدیدی که در فردای انقلاب پا به صحنه گذاشته بودند، می‎‌‎خواستند صدای خود را بی‎‌‎واسطه به مردم برسانند؛ از این رو، در این دوران نشریات متعددی با مجوز و بی‎‌‎مجوز منتشر شدند. روزنامه «جمهوری اسلامی» به‎‌‎عنوان ارگان حزب جمهوری اسلامی- که اعضایش از متنفذترین چهره‎‌‎های انقلاب بودند- از چهارشنبه 9خرداد 1358منتشر شد و همچنان نیز به چاپ می‎‌‎رسد.