یک کاسه بستنی نوجوانی

نوجوانی مثل یک کاسه‌ی بستنی است؛ یک طرف شکلات، یک طرفش موز، یک طرف تمشک و...، گاهی هم تلخی و شیرینی و ترشی در دل هم می‌روند و اصلاً نمی‌دانی چیست! به‌هر‌حال بستنی هرچه باشد، لذت‌بخش و دل‌رباست. در روزهای نوجوانی باید فقط مزه‌های جدید و متفاوت را تجربه کرد.
من حس می‌کنم آدم بزرگ‌ها به‌جای بستنی، بازکردنی (!) دارند. یک‌عالم گره ریز و درشتی که باید یکی‌یکی بازشان کنند. بماند که هرکس چگونه با این گره‌ها برخورد می‌کند. فکر می‌کنم زندگی مجموع بستنی‌ها و بازکردنی‌هاست!

حدود چهار سال پیش بود که برایم یک پاکت فرستادی. در پاکت یک کارت بود. تو مرا خبرنگار افتخاری نامیدی. خبرنگار، عجب اسم دل‌نشینی برای منی که عاشق روزنامه و کتاب و رسانه‌ها هستم!
خبرنگاری  از آن شغل‌هایی است که هرچه بیش‌تردرباره‌اش بخوانی و بدانی، بیش‌تر لذت می‌بری. باید ساعت‌ها غرق کتاب می‌شدم، باید دنبال سوژه‌ها و فیلم‌های تازه می‌رفتم، باید هرروز برای تو از خودم، اطرافم و روزگاری می‌نوشتم که پر از تلخی و شیرینی است. برای همین به اطرافم خوب نگاه می‌کردم، به وقایعی توجه می‌کردم که دور و برم می‌گذشت. گاهی هم خبرهایی می‌شنیدم که تلخ بود. قلمم موقع نوشتن روی کاغذ نمی‌رقصید، اما می‌نوشتم چون خبرنگار بودم. چون می‌دانستم چشم‌ها و گوش‌ها دوست دارند راست ببینند و راست بشنوند.
من شغل جذاب خبرنگاری را در هفته‌نامه‌ی رنگین دوچرخه تجربه کردم و به‌عنوان یک خبرنگار تازه‌کار نوجوان، روز خبرنگار را به تمام خبرنگارهایی که با صداقت خبرها را برایمان  گفتند و نوشتند تبریک می‌گویم و آرزو دارم روزی من هم یک خبرنگار واقعی شوم.
پریساسادات مناجاتی، 7117ساله از کرج