دره خرگوشی در بام تهران

سمت شرقی محله دارآباد بعد از گذشتن از بیمارستان محک، محدوده‌ای است که شمیرانی‌های قدیمی به آن «دره خرگوشی‌» یا «دره خرگوش نو‌» می‌گویند. این محدوده، منطقه‌های آرمانیه، بام تهران، مجتمع‌های خلبانان شکاری، مجتمع‌های تعاونی مسکن، شهرک شهید محلاتی، شهرک نفت و... را شامل می‌شود.
به‌گزارش همشهری، از کوچه‌ها و خیابان‌های شیبدار وسر بالایی ‌که می‌گذرید، می‌توانید حدس بزنید، زمانی اینجا منطقه کوهستانی بوده است. اهالی قدیمی دارآباد می‌گویند این محدوده در گذشته از اراضی دارآباد به شمار می‌رفته است. جالب است بدانید حدود 40سال پیش تعداد انگشت شماری از مردم درآباد در آن ساکن بودند. ولی امروز یکی از پر جمعیت‌ترین منطقه‌های شهر است. شاید برای اغلب ما غیرقابل تصور باشد که این محدوده سال‌ها قبل کوهستانی، جولانگاه شکارچیان و پر از دره و تپه بوده است. ساکنان آن نیز مردمانی روستایی و قوی بودند که به کوه و شرایط سخت زندگی در کوه عادت داشتند و شغل‌شان دامداری و کشاورزی بود. علت نامگذاری «دره‌خرگوشی» این بود که در آن گله خرگوش‌ها رویت می‌شدند و شکارچیان دارآبادی هم برای شکار خرگوش به دره می‌رفتند.
«دره خرگوشی» نشان‌دهنده هویت دارآبادی‌هاست که به شکار پیوند می‌خورد. آن زمان دره پر از مراتع سرسبز و حیواناتی مانند تیهو، کبک، زاغ، عقاب، خرس، قوچ، میش و... بوده است. شکارگاه سلطنتی نیز در همین محدوده قرار داشت. قرق‌بان شکارگاه سلطنتی فردی بود که مراقبت می‌کرد شکارچی غریبه وارد شکارگاه نشود. حاج احمد قیدی از ساکنان قدیمی دارآباد می‌گوید: شکارچیان معروف محلی آن زمان حاج علی احمد قیدی، امرالله قیدی معروف به امیر شکارچی، حاج حسن قیدی معروف به حسن بخش علی، حاج حسین قره گزلوو... بودند. دره خرگوشی برای مردم قدیم شمیران یاد آور نام‌های شیرین دیگری است که همه آنها در خاطرات دوران کودکی‌شان وجود دارد.
ازجمله «تپه سنگ بازو» در جنوب دره که به‌علت وجود سنگ‌های فراوان بدین نام خوانده می‌شد. محله فیروزآباد که در آن کاخی وجود داشت که متعلق به کامران میرزا از رجال دوره قاجار بود. آن زمان فقط دیواره‌های سنگی از کاخ باقی مانده بود که شبیه کاشیکاری‌های تذهیب شده مساجد بود. کنار بقایای باقی مانده از کاخ، چشمه و استخر محله فیروزآباد قرار داشت. مردم دارآباد از آب چشمه فیروزآباد استفاده می‌کردند. بعد باغ حدیقیه که محلی‌ها آن را باغ انگوری می‌خواندند. باغ حاج اسد‌الله نیز در نزدیکی دره قرار داشت. امروز وقتی از بالای بلندی‌های دره به روبه‌رو چشم می‌دوزید، تصویر خرگوش‌ها و آواز پرندگان شکاری را می‌بینید و می‌شنوید که در انبوهی از مه گم شدند.