رؤیایی مشابه رؤیای سایر شهروندان تهرانی
شهربانو امانی-عضو کمیسیون عمران و حمل‌ونقل |
دوستان عزیز در روزنامه همشهری فرمودند رؤیایم را در مورد تهران بنویسم. چه رؤیایی از تهران در سر دارم؟ سؤال جالبی بود به‌ویژه که از «رؤیایم» می‌پرسیدند. هرچه فکر کردم، دیدم رؤیای من احتمالا مشابهت زیادی با رؤیای سایر شهروندان تهرانی دارد. چه بسا رؤیای اکثر تهرانی‌ها نیز شبیه هم است. پس رؤیایم را به کناری می‌گذارم و ترجیح می‌دهم از وظایفم بنویسم؛ وظایفی که نه به‌عنوان شهروند، بلکه به‌عنوان عضو شورا دارم تا شهروندان تهرانی را یک قدم به رؤیاهایشان برسانم. والبته مهم‌ترین آنها را با شما به اشتراک بگذارم.
عمده وظایف ما در شورا، شامل 3موضوع است:
یک، شناسایی نیازهای کلان و جزئی گوناگون جامعه شهری.
دو، انتخاب راه‌حل‌های علمی و مطالعه شده برای آن نیازها از بین راه‌حل‌های موجود.
سه، ابلاغ به شهرداری و نظارت بر اجرای آن.
به‌نظر من، دسته بزرگی از مسائل جزئی کلانشهر تهران، در واقع نمودی محدود از مسائل و چالش‌های کلان تهران است. چالش‌های کلان تهران، راه‌حل‌های جامع و بزرگ می‌طلبد. با چیدن موزاییکی یکسری راه‌حل و ایده کوچک مقیاس، چالش‌های کلان تهران، حل شدنی نیست. برای رسیدن به راه‌حل‌هایی با مقیاس بزرگ، ناچار باید شهامت بزرگ‌اندیشی داشت و سخت‌تر از آن، شهامت اجرای ایده‌ها و راه‌حل‌های بزرگ. به‌نظر من، کار تهران در حوزه ترافیک، آلودگی هوا، پسماند، حاشیه‌نشینی و فقر، شکاف اجتماعی و تاب‌آوری شهری، دیگر از حدی گذشته که بتوان مسئله نامیدشان و دنبال راه‌حل‌های کوچک بود؛ ابرچالش‌اند با عمق و وسعت زیاد و پاسخ‌هایی در خور بزرگی‌شان لازم است.
من، مهم‌ترین وظیفه خود را جست‌وجوی این راه‌حل‌های مادر و ایجاد بستر برای اجرای‌شان در تهران می‌دانم. بخشی از این راه‌حل‌ها به‌صورت توزیع شده در بین متخصصان حوزه شهری و دانشگاهیان ما وجود دارد. از طرفی کلانشهرهای کشورهای توسعه‌یافته نیز در گذشته با همین چالش‌ها مواجه بوده‌اند و راه‌حل‌های جامعی در گذر زمان یافته‌اند. راه‌حل‌هایی آزمون پس داده که دیگر اکنون از بوته آزمون و خطا درآمده و به دانش قابل اتکا تبدیل شده‌اند. وظیفه عمده و اصلی خود را در حوزه کمیسیون تخصصی خودم، یعنی حمل‌ونقل و عمران، بر این گذاشته‌ام که به‌عنوان یک عضو شورا، شورا و شهرداری را، تا آنجا که در توان دارم تشویق به اتخاذ رویکرد «کلان‌نگر» به کلانشهر تهران کنم.
با وجود انتظار، به‌طور موقت، وظایف نظارتی را در درجه دوم اهمیت گذاشته‌ام. هرچند که فعالیت قابل‌توجهی در این 6ماهه در حوزه نظارت داشته‌ام، ولی فکر می‌کنم، تهران، اکنون، بیشتر و فوری‌تر از نظارت، به راه‌حل نیاز دارد.
