حذف دخترکشی از خانه پدری

مسعود میر ـ‌ روزنامه‌نگار

از شرکت در بخش جنبی جشنواره فیلم و‌نیز تا شکایت ناجی هنر، از وساطت رئیس وقت سازمان سینمایی و مساعدت مالی برای تسویه‌حساب با نیروی انتظامی تا نمایش در بخش خارج از مسابقه سی‌ودومین جشنواره فیلم فجر، از یک روز نمایش عمومی در سال93 در پردیس کورش تا امروز که بسیاری از بلیت‌های نخستین روز نمایش فیلم با استقبال خوب تماشاگران پیش خرید شده و... «خانه پدری» قصه‌های بسیاری را از سر گذرانده است.
حالا بعد از حدود یک دهه درهای خانه پدری به روی علاقه‌مندان گشوده شده است. هرچند هزینه‌های روانی و مالی بسیاری برای این بازگشایی به پیرمرد اهوازی وارد شد اما سرانجام می‌توان در شناسنامه این فیلم نوشت: آغاز نمایش عمومی در اول آبان‌ماه 1398.
اکران خانه پدری یعنی ایجاد فرصت برای تماشای یکی از خاص‌ترین فیلم‌های اجتماعی این سال‌های سینمای ایران. خانه پدری قصه پرغصه زندگی چند نسل از ساکنان خانه‌‌ای در کوچه میرزا محمود وزیر است. فیلم داستان یک قتل خانوادگی و دردسرهای خاکسپاری جنازه دختری در زیرزمین خانه پدری را به تصویر می‌کشد. گره اصلی داستان البته به تأثیر زندگی چند نسل از یک خانواده بعد از پی‌بردن به ماجرای قتل دختر در روزهای دور و دفن شدن جنازه‌اش در خانه مربوط می‌شود. خانه در خانه پدری اصلی‌ترین عنصر ثابت زندگی 70ساله خاندان رحمتی است؛ خانواده‌ای که انگار تا روز کوبیدن خانه قدیمی همچنان با خون ریخته شده در زیرزمین آن دست‌به‌گریبان است.
عیاری در سال‌هایی که نمی‌توانست خانه پدری را به نمایش درآورد سند آن را در گنجه گذاشت و مشغول کار شد. البته در روزهای سخت از پرده پایین کشیده شدن فیلمش به قول خودش مدت زیادی خانه‌نشین شد اما برای کارگردانی مثل او کار کردن شبیه نفس کشیدن است. او فیلم سینمایی کاناپه را ساخت که به‌دلیل حواشی پیرامون موی سر بازیگران زنش از نمایش بازماند و بعد هم سراغ ساخت یک سریال برای تلویزیون رفت تا هم پول دربیاورد و هم بیکاری خلقش را تنگ نکند. سریال 88متر به 87متر تغییر نام داد تا مدیران تلویزیون اجازه ساخت را صادر کنند و البته عیاری هنوز هم درگیر تولید آن است.
پرونده اکران خانه پدری که خبر آن در یکی، دو روز گذشته حسابی داغ شده البته قرار است با اعمال اصلاحیه روی فیلم بسته شود؛ اصلاحیه‌ای که از همان روزهای نمایش خصوصی جشنواره و البته همان یک روز نمایش عمومی درباره‌اش بحث‌های بسیاری در گرفته بود.
عیاری بالاخره به اعمال این اصلاحیه رضایت داده تا یکی از تلخ‌ترین اعمال سلیقه‌های مدیران فرهنگی برای یک فیلم از توقیف و مسکوت ماندن به حذف یک پلان تقلیل یابد، تا ثابت شود هیچ فیلمی برای ابد در هیچ کمد و کشویی حبس نمی‌شود، تا معلوم شود سینما عین زندگی جاری است.






سنگ والسلام
کیانوش عیاری در گفت‌وگویی تلفنی با همشهری درباره مورد اصلاحی خانه پدری به چند جمله کوتاه بسنده می‌کند. او در پاسخ به این سؤال که «آیا فقط همان پلان کشتن دختر با سنگ از فیلم حذف شده است؟» گفت: «فقط همان پلان سنگ و والسلام...»