معظمه نقی‌پور _ ساری - خبرنگار
ثبت میراث طبیعی در فهرست آثار ملی یکی از راه‌های حفاظت و بهره‌برداری از این داشته‌ها در حوزه گردشگری است. در مازندران آثار تاریخی زیادی وجود دارد، اما گردشگری در این استان همواره بر پایه طبیعت و داشته‌های طبیعی رونق داشته است. یکی از انواع ثبت‌های انجام‌شده در فهرست آثار میراث فرهنگی کشور، ثبت درختان کهنسال و نادر است. حدود یک ماه پیش چند درخت خاص و نادر از مناطق مختلف مازندران در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد. درختان کهنسال بلوط روستای گاوزن محله بابل، گردوی روستای غلامی بهشهر، چنار روستای تیل‌نو گلوگاه، داغداغان امام علی (ع) گلوگاه و چند درخت بلوط کهنسال روستای نفت‌چال در دهستان لفور سوادکوه شمالی از درختان ثبت‌شده در فهرست آثار ملی ایران هستند. رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری سوادکوه نقش درختان کهنسال را در احیای درختان بازمانده از جنگل‌های هیرکانی مهم دانست و گفت: برای ثبت یک درخت، قدمت، ژن و مقاوم بودن آن جزو معیارهای اصلی است. قدمت درختانی که ثبت می‌شود باید بیش از ۴۰۰ سال باشد. درختانی که در این مدت طولانی می‌توانند عمر کنند و آسیب‌ها، حوادث و آفات را پشت سر بگذارند، ژن خوبی دارند. به همین دلیل حفظ این ژن‌های قوی برای حفاظت از گونه‌های نادر جنگل‌های هیرکانی ضروری است. محمد حمزه‌نژاد با بیان این‌که درختان کهنسال مانند آثار تاریخی به حفاظت نیاز دارند، اظهار کرد: معرفی این درختان می‌تواند آسیب‌هایی به آنها بزند. به همین دلیل معمولا سعی می‌کنیم چندان آنها را برجسته و معرفی نکنیم. رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری سوادکوه از تعامل این اداره با منابع طبیعی برای حفاظت از درختان ثبت‌شده در این شهرستان خبر داد و اظهار کرد: چندی پیش از سوی اداره منابع طبیعی جلسه‌ای برگزار شد و با توجه به ثبت جهانی جنگل‌های هیرکانی چند موضوع به عنوان اولویت در دستور کار قرار گرفت که یکی از آنها حفظ درختان کهنسال بود. با این‌که رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری سوادکوه از انجام اقدامات و هماهنگی‌های لازم برای حفاظت از درختان کهنسال سوادکوه خبر داد، رئیس اداره منابع طبیعی و آبخیزداری سوادکوه معتقد است اداره میراث فرهنگی برای حفاظت از درختان کهنسال ثبت‌شده چنان که باید با این اداره تعامل ندارد و فقط ثبت را انجام می‌دهد. حمیدرضا احمدی بیان کرد: اگر درختان ثبت‌شده داخل طرح‌های جنگل‌داری باشند، اطرافشان را با سیم خاردار محصور می‌کنیم. از این درختان به طور مستمر بازدید و در گشت‌های منابع طبیعی مراقبت ویژه از آنها می‌شود، اما میراث فرهنگی باید هزینه دهد تا به جای سیم خاردار، فنس بکشیم و تابلو مشخصات درخت را زیر آن قرار دهیم.
بازمانده‌های سبز تاریخ
در همینه زمینه :
