دست‌های کوچک، قلب‌های بزرگ

مهناز بنی‌تمیم | حمیدیه - خبرنگار:


پارچه سیاه و سبز که در شهر فراوان شود، شور و هیجان نیز سرعت می‌گیرد. کودک، پیر و جوان همه به تکاپو می‌افتند. باز هم خبری در راه است. دست در دست هم و در کنار هم صف‌ها بسته می‌شود. هر کس وظیفه‌ای را به گردن می‌گیرد. آب تصفیه، چای، استکان، قند، سیم، تیر چوبی... باز حماسه‌ای در راه است؛ حماسه‌ای که جوانان خالق اصلی آن هستند و در این میان کودکان نیز نقش مهمی را بر عهده می‌گیرند.


محرم در سرزمین سیلاب

 هنوز آثار سیلاب از در و دیوار شهر و روستاهای حمیدیه پاک نشده است. هنوز ترک دیوار خانه زهرا ترمیم نشده است و هنوز هستند کودکانی که برای لمس دوباره خانه‌هایشان لحظه‌شماری می‌کنند. اینجا حمیدیه است؛ سرزمینی که بعد از حماسه سیلاب اخیر، حالا موکب‌های کوچک و ساده کودکان و نوجوانانش حرف اول را می‌زند.

رئیس شورای روستای گمبوعه بزرگ از وجود ۲ موکب ثبت شده و بیش از ۱۰ موکب خودجوش در این روستا خبر می‌دهد؛ موکب‌هایی که متولی آنها کودکان و نوجوانان روستا هستند و با هزینه همین کودکان نیز اداره می‌شوند. «عزیز عبودی» می‌گوید: دهیاری و شورا در برق‌کشی و تامین کمک‌های مردمی به این موکب‌های خودجوش کمک می‌کنند و با سرکشی و شرکت در مراسم این کودکان و نوجوانان انگیزه خدمت به زائران و زنده نگه داشتن حماسه حسینی را در آنها پایدار می‌کند.


غروب که می‌شود

 محمد ۱۰ سال دارد. پول توجیبی او در دهه محرم صرف کمک به موکب روستایش می‌شود. همین که پرتو زرد و نارنجی خورشید بر چهره روستا می‌افتد، کودکان به سوی موکب رهسپار می‌شوند. آتش به راه می‌افتد و بساط چای و قهوه چیده می‌شود. صدای اذان که بلند شود، کودکان به نوبت برای نماز به سوی مسجد می‌روند. نماز که تمام شود، عزاداران به سمت موکب کودکان راهی می‌شوند. «ماجورین» کلمه‌ای است که کودکان در طول شب بارها از عزاداران می‌شنوند.

بوی زغال در فضا می‌پیچد. وقتی ردیف استکان‌های کمرباریک در سینی جای می‌گیرد، یعنی چای تازه‌دم زغالی آماده است. کودکان هر کدام به کاری مشغول می‌شوند: یکی چای می‌ریزد و دیگری آب و شربت تعارف می‌کند. «عباس» صدای بلندگو را بلند می‌کند و قطرات اشک را از گوشه چشمش پاک می‌کند.


مسیر خسرج؛ تکرار حماسه حسینی

 جاده خسرج هنوز بالا و پایین دارد و خودروها به سختی آن را طی می‌کنند اما مسئول ستاد عتبات عالیات شهرستان حمیدیه از برپا شدن ۱۲ هیات در این مسیر در محرم امسال خبر می‌دهد. «محمد مظلوم‌زاده» می‌گوید: کلمه «موکب» برای محل‌هایی به کار می‌رود که ظرف ۱۵ روز قبل تا بعد از اربعین پذیرای زائران عتبات عالیات از سراسر کشور است.

موکب‌ها مجوز و بیمه دارند و تحت نظارت کمیته بازرسی هستند. مبالغی نیز به حساب آنها واریز می‌شود که مدیر و مدیر مالی موکب حق برداشت آن را دارند. وی ادامه می‌دهد: به ایستگاه‌های صلواتی که به صورت خودجوش در شهرها و روستاها برپا می‌شوند، «هیات» گفته می‌شود که با کمک‌های مردمی اداره می‌شوند و متولی اغلب آنها جوانان و به خصوص نوجوانان و کودکان هستند.


هیات‌های کوچک عاشق

«کرار» فلاکس چای را از دستان مادرش می‌گیرد و یک میز کوچک چوبی را آماده می‌کند. او می‌خواهد امسال یک موکب کوچک برپا کند و با چای تازه‌دم خستگی را از تن عزاداران بیرون کند. «اَسرا» فقط 3 سال دارد. او که انگار به پویش «نه به پلاستیک، نه به ظروف یکبارمصرف» پیوسته است، با لیوان‌های شیشه‌ای به عزاداران روستایش شربت خنک تعارف می‌کند. امثال هیات‌های کوچکِ اسرا و کرار بسیارند؛ هیات‌هایی که یک نفر از صدها زائر پذیرایی می‌کند و صاحب آن دست‌های کوچکی هستند که عشق حسین(ع) در آنها موج  می‌زند.