ورزش‌رسانی به مناطق سیل‌زده!

لیلی خرسند

گل و لای را از روی دیوارهای پل‌دختر و معمولان شسته‌اند، خانه‌ها ساخته می‌شود، همه تقریبا به زندگی قبلی که داشته‌اند، برگشته‌اند اما هنوز هستند کسانی که امدادرسانی می‌کنند. این امداد دادن آب و غذا نیست، بستن زخم بیمار نیست، عده‌ای کمک می‌کنند تا شادی را به خانه‌ها برگردانند؛ به دل‌های مردمی که در روزهای اول سال، هستی‌شان را از دست دادند.
یکی از این امدادرسانان سهیلا لرستانی است؛ بهترین بازیکن فوتبال ساحلی که در روزهای اول سیل لرستان، بیل به‌دست شد پا‌به‌پای دیگر همشهری‌هایش و به کمک مردم رفت. نوع کمک‌های او حالا تغییر کرده است، او قبل از اینکه سالن‌های ورزشی در پل‌دختر به راه بیفتند، ورزش را به شهر آورده: «چندی پیش از طرف ستاد مقام معظم رهبری، به‌عنوان سفیر ورزش معرفی شدم.» سهیلا از این فرصت استفاده کرده و تجهیزات ورزشی را به شهرشان برده: «2کانکس میز پینگ‌پنگ و میز فوتبالدستی از ستاد تحویل گرفتم. هم‌اکنون سالن‌های ورزشی شهر راه‌اندازی نشده‌اند اما مردم و به‌خصوص بچه‌ها باید سرگرم شوند. بهترین جایی که می‌توانستیم میزها را آنجا بگذاریم تا همه استفاده کنند، مساجد بود. با هیأت امنای مساجد صحبت کردیم و آنها هم قبول کردند.» 
مساجد پل‌دختر روزها و ساعت‌ها را بین زنان و مردان تقسیم کرده‌اند تا همه بتوانند از میزهای پینگ‌پنگ و فوتبالدستی استفاده کنند. به گفته سهیلا،  تعداد زیادی از مردم شهر می‌توانند درگیر ورزش شوند: «چه آنهایی که برای نماز به مسجد می‌آیند چه آنهایی که از برنامه‌های فرهنگی استفاده می‌کنند، درگیر ورزش می‌شوند. با مسئولان یکی از مساجد که صحبت می‌کردم در همین چند روز حدود هفتاد بچه مشغول شده‌اند.» 
امکانات ورزشی پل‌دختر مثل امکانات خیلی از شهرهای دیگر که درگیر سیل بوده‌اند، از بین رفته‌است. لرستانی می‌گوید: «سیل آسیب جدی به همه‌‌چیز زده. همه امکانات ساعت‌ها زیر آب بوده‌اند و نمی‌شود بازسازی‌شان کرد. کار زیربنایی کردن هم کار یک روز و دو روز نیست. باید کاری برای بچه‌ها می‌کردیم. آنها روحشان لطیف است، مثل ما آدم بزرگ‌ها نیستند، اگر برایشان کاری نکنیم، افسرده می‌شوند. نخستین کاری که به ذهن من رسید این بود که جایی برای ورزش کردن آنها مهیا کنیم.» 
فوتبالدستی و پینگ‌پنگ تنها ورزشی‌هایی نیستند که در پل‌دختر راه‌اندازی شده‌اند. سهیلا تیم نونهالان و نوجوانان هندبال را هم تشکیل داده و در یکی دو سالنی که قابل استفاده بوده‌اند آنها را به سطح مسابقه هم رسانده است: «با این تیم در مسابقات استانی شرکت کردیم تا برای قهرمانی کشور انتخاب شویم. الان فوتسال، هندبال، تکواندو و کاراته فعال هستند. نه اینکه همه در سالن مناسب تمرین کنیم. بعضی از تمرینات در زمین‌های خاکی است، بعضی از تیم‌ها و ورزشکاران در سالن‌هایی که امکانش هست، تمرین می‌کنند.»
سهیلا برنامه‌های دیگری را هم برای دختران شهرش دارد. او در حال راه‌اندازی مدرسه فوتبال است: «دنبال امکانات هستم تا در ماه‌های آینده این کار را انجام بدهم. با یکی از مربیان دوومیدانی هم صحبت کرده‌ام تا برای بچه‌ها مسابقات بگذاریم. ما با ورزش است که می‌توانیم به بچه‌ها روحیه بدهیم و شادی را به آنها برگردانیم. ما توپ، مانع، لباس ورزشی و... می‌خواهیم. هر کسی که می‌تواند به ما کمک کند. آسفالت خیابان‌ها مثل ته‌دیگ ورآمده‌اند اما مهم‌تر از آسفالت، بچه‌ها هستند که باید حالشان خوب شود.» 
سهیلا خودش هم ورزش را ادامه می‌دهد. او آماده است تا با ساحلی‌بازان به یک تورنمنت بین‌المللی اعزام شود: «خودم هم تمرین می‌کنم امیدوارم که اعزاممان کنند. می‌گویند شهریور قرار است ما را به یک مسابقه بفرستند.»