محمد درویش/ کارشناس محیط‌زیست
1- آمارها می‌گوید بین ۱۹۰ کشور مورد بررسی، ایران رتبه ۱۸۹ از منظر تصادف‌های رانندگی ناایمن در جهان را داراست و به ازای هر ۱۰ هزار خودرو، ۹ نفر در جهان جان می‌بازند اما این رقم در ایران بیش از ۴۰۰درصد، یعنی ۳۷ نفر است!
2- چنین فاجعه شرم‌آوری در صنعتی رخ می‌دهد که بیشترین حمایت ممکن دولت و حاکمیت را دست‌کم در طول 6دهه گذشته داشته تا بتواند همچنان روزی 2هزار دستگاه خودرو به بازار ارائه دهد. با وجود این، حتی یک خودرو در حد رقابت در بازارهای جهانی نتوانستیم تولید کنیم؛ درحالی‌که کره‌جنوبی که همزمان با ما خودروسازی را آغاز کرد، اینک سهم بزرگی از بازار خودروی جهان را دراختیار دارد! چرا؟
3- یک دلیل تلفات بالای رانندگی و تصادف‌های منجر به مرگ و نقص عضو، نداشتن سامانه الکترونیکی کنترل پایداری موسوم به ESP است؛ سامانه‌ای که بیش از 2دهه از ورودش به بازار خودروسازی جهان می‌گذرد و توانسته آمار تصادف‌ها را تا یک‌دهم و بیشتر کاهش دهد. اما متأسفانه به‌دلیل پایین نگه‌داشتن قیمت تمام‌شده خودروهای داخلی، عملا مشترکین ایرانی از چنین سامانه‌ای محروم هستند تا همچنان بیش از ۲۵هزار نفر در سال تلفات دهد و ده‌برابر این رقم هم زخمی و معلول و چند برابر آن آسیب دیده روحی. چرا؟
4-چرا به بهانه حمایت از اشتغال در برابر تداوم چنین جنایتی همه سکوت کرده‌ایم که هیچ، وام ۲۵میلیون تومانی سریع‌السیر هم در اختیار متقاضیان نگون‌بخت ایرانی برای خرید این ارابه‌های مرگ قرار می‌دهیم؟!
5- آیا هرگز به حجم خسارت‌های وارده به اقتصاد ملی ناشی از آثار مالی و معنوی این تصادف‌ها دقت کرده‌ایم؟ آیا می‌دانیم که مصرف روزانه ۸۱ میلیون لیتر بنزین در ایران بیش از ۱۰ برابر رقم مشابه در ترکیه با همین جمعیت و تعداد خودرویی به‌مراتب بیشتر است؟ آیا می‌دانیم چشم‌بستن به کیفیت پایین خودروهای داخلی به معنی تداوم خودرومحوری در مبلمان شهری، نبود اعتبار لازم برای ایجاد مسیرهای ایمن پیاده‌روی، دوچرخه سواری و ساخت مسیرهای BRT و مترو است؟ آیا می‌دانیم سالانه بیش از یکصدهزارنفر از شهروندان ایرانی در اثر آلودگی هوا دچار مرگ زودرس می‌شوند؟ آیا متوجه نابودی وقت ایرانیان در ترافیک به میزان ۵۰ میلیون ساعت در روز- معادل بودجه یک سال وزارت آموزش و پرورش، یعنی ۲۵ هزار میلیارد تومان - هستیم؟
6- چگونه است که فقط اشتغال دیده می‌شود، اما خسارت‌های جبران‌ناپذیر تداوم این صنعت پرلکنت بر کیفیت زندگی ایرانیان لحاظ نمی‌شود؟ کجای این روش با تدبیر و امید و با مرام محیط‌زیستی دولت شما، جناب آقای حسن روحانی تطابق دارد؟ مگر سخن از شفاف‌سازی نمی‌زنید، لطفا شفاف بیان کنید که چرا جان ایرانیان کمتر از رشد کوتاه‌مدت اقتصادی برای دولتمردان شما می‌ارزد و این سیاست چه نسبتی با توسعه پایدار دارد؟! با چنین روندی، آیا ما نیاز به دشمن خارجی برای نابودی امید در ایران داریم؟ لطفا پایان دهید به ساخت ارابه‌های مرگی که یارای رقابت با بی‌کیفیت‌ترین خودروهای چینی در جهان را هم ندارند و شهرهای ما را از نفس انداخته است. همین و تمام.