موسیقی دستگاهی و کسب معرفت

سیدآرش شهریاری ـ موسیقیدان

یکی از وجوه قطعات موسیقی دستگاهی، کارکرد آموزشی و معرفتی آن است.
وقتی یک تصنیف یا آواز می‌شنویم با تک‌نوازی‌ها و جمع‌نوازی‌ها با فاصله‌گذاری‌ها و فراز و فرودها و با شعری همراه می‌شویم که اغلب از گنجینه پربار ادب فارسی است.
در چنین حالتی کلام شاعر در عمق دل و جان ما نفوذ می‌کند. در حقیقت گوش‌سپردن به موسیقی دستگاهی سوای لذت روحی و التذاذ شنیداری، نوعی کسب معرفت و آگاهی‌افزایی نیز هست.
موسیقی بومی و سنتی ما، همواره چون چراغی دل و جان ما را روشنی می‌بخشد و اندیشه شنونده را از تاریکی می‌رهاند.
برای همین هم هست که گوش سپردن به این نوع موسیقی موجب آرامش در انسان می‌شود.
در واقع موسیقی دستگاهی هم مانند همه هنرهای ایرانی مجموعه‌ای از زیبایی‌هاست  و مخاطب در مواجهه باآن با طیفی از ظرایف روبه‌روست.
یکی از دلایلی که معمولا ایرانی‌‌ها در زمینه موسیقی مشکل‌پسندند، همین است که کسی که با موسیقی سراسر رشد و آگاهی دستگاهی ایران سر و کار دارد هر نوع آهنگی را نمی‌پسندد و دل در گرو آثاری دارد که روح و جانش را آگاهی و روشنی بخشد.
موسیقی‌‌های وارداتی نیز تا زمانی که نتوانند در چنین سطحی ظاهر شوند فقط به طور مقطعی خواهند توانست مخاطب داشته باشند؛ مخاطبانی که با شنیدن آنها چیزی به اندوخته‌هایشان اضافه نمی‌شود.