فرضیه جدا شدن ‌ماه از زمین

یافته‌های دانشمندان نشان می‌دهد که برخورد یک سیاره به‌نام تـئا با زمین آنقدر خشن بود که ‌ماه از زمین جدا شد. هنوز ۱۵۰ میلیون سال از پیدایش سامانه خورشیدی نگذشته بود که جرمی غول‌پیکر به بزرگی سیاره مریخ به زمین برخورد کرد و با آن یکی شد. در پی این رویداد، ابری غول‌آسا از سنگ و خاک به فضا پرتاب شد؛ همین ابر بود که سرانجام ذراتش به هم پیوستند و کره ‌ماه را ساختند. این نظریه با نام «برخورد بزرگ»، حدود ۳۰ سال است که دانشمندان سیاره‌ای را راضی نگه داشته؛ البته تنها با یک ایراد. اگرچه این سناریو با نگاه به اندازه‌ ماه و فیزیک مدارش به گرد زمین، منطقی به‌نظر می‌رسد، ولی اگر ترکیب مواد تشکیل‌دهنده این دو سیاره را درنظر بگیریم کار کمی مشکل می‌شود. درواقع، زمین و ‌ماه بیش از اندازه همانند یکدیگرند. چشمداشت دانشمندان مدت‌ها این بوده که ‌ماه می‌بایست «اثر انگشت» ایزوتوپی آن جرم بیگانه را در خود داشته باشد. چون آن جرم که به نام «تـئا» خوانده شده از یک جای دیگر منظومه شمسی آمده بود، بنابراین احتمالا اثر انگشت ایزوتوپی‌اش بسیار با زمین جوان باید متفاوت باشد. اما چنین نیست. اکنون گروهی از دانشمندان در دانشگاه مریلند (UMD) یک اثر انگشت ایزوتوپی تازه برای ‌ماه به‌دست آورده‌اند که می‌تواند تکه گمشده این جورچین را به ما بدهد. یافته‌های آنان نشان می‌دهد که برخورد تئا به زمین جوان آنقدر خشن بود که چیزی از آن در ابر‌های تشکیل‌دهنده‌ ماه باقی نمانده است.