آغاز دهه80 با روبنده و شاپو

عین. عزیز‌منش 

دهه80 برای مردم با یک سریال مناسبتی دونبش شروع شد. یک نبش آن تعطیلات نوروز بود و نبش دیگر دهه اول محرم. از حسن فتحی در جشنواره نوزدهم فیلم فجر فیلمی با عنوان« شب دهم» به نمایش در‌آمد؛ فیلمی که کسی چندان جدی‌اش نگرفت.

 فیلم خلاصه نه چندان خلاقه‌ای از یک سریال بود که قرار بود در تعطیلات نوروز به نمایش در‌آید؛ سریالی تاریخی درباره مشکلات یک گروه شبیه‌خوان برای بر‌پایی مجلس تعزیه در دوران پهلوی اول. اما بعید است که کسی این خلاصه یک‌خطی را درباره شب‌دهم باور کند.
 شب دهم مجموعه‌ای از ترکیب همه الگو‌های جذاب روایت عامه‌پسند برای یک سریال بود؛ موضوع مذهبی، قهرمان لوطی‌مسلک، عشق ناممکن، دولتی‌های خبیث، مأموران فاسد و رفاقت‌های مردانه. این روایت در بستر مجموعه‌ای از شمایل‌های چرخه سینمای جاهلی مانند زنان با روبنده و زنان کلاه‌به‌سر، مردان شاپو به سر سبیل به‌صورتی که تکیه‌کلام‌های با مزه می‌گویند و مرامشان صفا و مسکلشان وفا. حسن فتحی این ترکیب دوآتیشه را روی آنتن فرستاد تا برای بقیه عمرش به‌عنوان یک سریال‌ساز موفق که نیاز به تاریخ دارد، معرفی شود. اما برگ برنده همه بازیگران در سال80 از آستین کتایون ریاحی رو شد. او در سال80 با این سریال و فیلم «شام آخر» فریدون جیرانی همه نگاه‌ها را به سوی خودش معطوف کرد؛بازیگر فراموش‌شده‌ای که از کنار 2نقش استثنایی به مرکز توجه مردم و اهالی سینما بازگشت. دهه80، دهه رونق سریال‌سازی‌ بود؛ رونقی که با ریخت‌وپاش سیما در اوج رونق اقتصادی به ساخت و پخش مجموعه‌ای از بهترین‌ سریال‌های چهاردهه اخیر منجر شد.



ستاره‌ای متولد می‌شود



ترانه علیدوستی در بیستمین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم «من ترانه پانزده سال دارم» جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن را گرفت و با ادامه درخشش خود ثابت کرد که موفقیت اولیه‌اش اتفاقی نبوده است.

عکس: مقداد  شمس الواعظین