جوانان، مدل 75

تیم ملیِ 1375 یکی از جذاب‌ترین تیم‌های ایران در تمامی ادوار فوتبالش بود. تیمی که از خاکستر شکست‌های متوالیِ سال‌های 70 تا 74 برخاسته بود و در روزهای ابتدایی کسی امیدی به درخشش آن نداشت اما ناگهان اوج گرفت و بخشی از ماندگارترین خاطرات را در آرشیو فوتبال ملی ایران به یادگار گذاشت.

بعد از شکست‌های متوالی علی پروین در جام ملت‌های 1992 و مقدماتی جام‌جهانی94 سران فوتبال ایران برای نخستین‌بار بعد از پیروزی انقلاب به سرمربی خارجی روی آوردند اما استانکو پوکله‌پوویچ هم در بازی‌های آسیایی94 یک ناکام بزرگ بود. درحالی‌که فوتبال ایران از 2مربی بزرگ داخلی و خارجی نتیجه‌ای نگرفته بود و همه منتظر یک منجی برای فرار از این فضای ناامیدکننده بودند، ناگهان نام محمد مایلی‌کهن به‌عنوان سرمربی جدید تیم‌ملی اعلام شد و همه را متعجب کرد. مربی 41ساله‌ای که تمام سابقه‌اش تا آن زمان به دستیاری علی پروین و سرمربیگری تیم‌ملی فوتسال محدود می‌شد! مردی که پیش از هدایت تیم‌ملی، سرمربی هیچ تیمی در فوتبال نبود، طبعا حمایت رسانه‌ها و افکار عمومی را پشت سر نداشت اما گفته می‌شد از سوی سران سازمان تربیت‌بدنی وقت به‌خوبی حمایت می‌شود و اساسا همین روابط سازمانی زمینه‌ساز انتخاب او بوده است. مایلی‌کهن با شعار حمایت از بازیکنان جوان و شهرستانی‌هایی که قبلا کمتر به آنها توجه می‌شد کارش را آغاز کرد. از این رو، تیم او با حکیم‌زاده‌ها و استاداسدی‌ها و سعداوی‌ها شکل گرفت و جوانانی چون داریوش یزدانی، فرهاد مجیدی، علی موسوی، مهدوی‌کیا و... نخستین‌بار توسط او به تیم‌ملی دعوت شدند. اما باز هم ستاره‌های اصلی تیم کریم باقری و علی دایی -بازمانده‌های تیم پروین در 1993دوحه- بودند.

در مقدماتی جام‌ملت‌ها طی 6بازی علی دایی 12گل و کریم باقری 9گل زدند و تیم ایران با 6برد از 6بازی به مرحله نیمه‌نهایی رسید. اما جدال با سریلانکا و نپال و عمان آنقدر آزمون بزرگی نبود که هواداران فوتبال را به تیم مایلی‌کهن کاملا مطمئن کند. بنابراین وقتی دور نهایی رقابت‌ها در امارات آغاز شد، همه با شک و تردید به دستپخت سرمربی 42ساله نگاه می‌کردند. با شکست 2-1مقابل عراق در نخستین‌بازی این شک و تردیدها بیشتر شد و انتقادات به اوج رسید. اما تولد تیم رؤیایی از بازی دوم کم‌کم آغاز شد. دایی و باقری که حالا خداداد عزیزی هم به آنها اضافه شده بود در اوج آمادگی بهترین تورنمنت عمرشان را خلق کردند و تیم ملی با شکست دادن تایلند و عربستان به‌عنوان تیم اول از گروهش صعود کرد. وقتی عربستان -رقیب سنتی آن سال‌ها- با 3گل از همین 3بازیکن مغلوب شد همه روزنامه‌ها معجزه را با فونت بزرگ برای تیترهایشان آماده کردند اما معجزه بزرگ‌تر هنوز در راه بود. ایران در یک‌چهارم نهایی 6گل به کره‌جنوبی زد و یکی از کالت‌های مهم تاریخ فوتبالش را آفرید. حالا ما صاحب یک تیم شگفتی‌ساز و دوست‌داشتنی بودیم که حضور در فینال جام‌ملت‌ها کمترین حق آنها بود. اما انگار این تقدیر تمام تیم‌های زیبا و تاریخ‌ساز است که با یک پایان تراژیک در تاریخ ماندگارتر شوند. در بازی نیمه‌نهایی گل سالم خداداد مردود شد، علی دایی پنالتی از دست داد و یزدانی و خاکپور کار او را کامل کردند تا عربستانی که چند روز قبل 3گل از ما خورده بود به‌جای ایران راهی فینال شود و جذاب‌ترین نسل ایران در جام‌ملت‌ها به مقام سوم اکتفا کند. با این حال جام‌ملت‌های96 کاملا تحت‌تأثیر درخشش ایران قرار گرفت و عنوان آقای گل و بهترین بازیکن جام هم نصیب دایی و خداداد شد. اما این تازه شروع کار نسل رؤیایی بود. همین ستاره‌ها یک سال بعد با پیروزی حماسی و دراماتیک مقابل استرالیا راهی جام‌جهانی شدند، اگرچه سرمربی جوان‌ در آخرین گام‌های این صعود همراهشان نبود. از آن تیم دایی، باقری، خداداد، پاشازاده، مهدوی‌کیا، میناوند، علی موسوی، یزدانی و خیلی‌های دیگر بعدها راهی فوتبال اروپا شدند تا درخشش نسل رؤیایی در سطح باشگاهی هم ادامه پیدا کند. یک نسل درخشان و رؤیایی که در سال96 متولد شد و بعدها با نام تیم98 در یادها ماند.