برای بازیگری، دوبلور و گوینده نشدم
همه راه‌ها به دوبله ختم می‌شود
حضور مقابل دوربین برای اغلب گوینده‌هایی که سال‌ها دور از نگاه مردم بوده‌اند وسوسه‌برانگیز است و به همین دلیل خیلی از دوبلورهای قدیمی هرازگاهی به‌عنوان مجری و حتی بازیگر در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ظاهر شده‌اند. والی‌زاده پیش از گویندگی در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی حضور داشته اما خودش را دوبلور می‌داند.
به‌نظر می‌رسد دوبله سیکل معیوبی را طی می‌کند. از یک طرف دوبله‌های زیر‌زمینی رواج پیدا کرده و از سوی دیگر دوبلورهای پیشکسوت هرازگاهی در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی ظاهر می‌شوند. به‌عنوان هنرمندی که هر 2 عرصه را تجربه کرده‌اید، ورود دوبلورها به بازیگری را چطور ارزیابی می‌کنید؟
خیلی اوقات همکارانم از اینکه مردم چهره‌ام را می‌شناسند تعجب می‌کنند درحالی‌که من در 18فیلم سینمایی حضور داشته‌ام و در چند سریال تلویزیونی بازی کرده‌ام. به هر حال برای کسی که سال‌ها پشت صحنه حضور داشته، قرار گرفتن مقابل دوربین خوشحال‌کننده است.
اما ممکن است یک دوبلور موفق به‌دلیل وسوسه قرار گرفتن مقابل دوربین، از مسیر خودش منحرف شود.
خیلی‌ها بودند که می‌خواستند دوبلور شوند اما از سینما سر‌درآوردند و به هیچ توفیقی دست پیدا نکردند. من 60سال سابقه کار هنری دارم و همه این راه‌ها را رفته‌ام اما دست آخر به دوبله رسیدم. فکر می‌کنم زندگی هنری‌ام مصداق این ضرب‌المثل قدیمی است که می‌گوید همه راه‌ها به رم ختم می‌شوند. برای من همه راه‌ها به دوبله ختم می‌شود. من با این نیت وارد دوبله نشدم که به سینما و تلویزیون راه پیدا کنم اما برخی کارگردان‌ها از صدایم خوش‌شان آمد و در چند سریال موفق از جمله «قصه عشق» بازی کردم. چندین دهه در تئاتر و سینما و تلویزیون کار کردم اما با افتخار می‌گویم من دوبلورهستم.
