ولاسکو و لوزانو بزرگ‌تر از همه
جمشید حمیدی کارشناس والیبال
سنگ بنای حرفه‌ای‌شدن در والیبال ایران را پارک‌‌کی‌وون گذاشت. با اینکه او کره‌ای بود، ولی به‌مدت 12سال در لیگ ایتالیا مربیگری کرده بود و یک آنالیزور حرفه‌ای ایتالیایی هم در تیم فنی‌اش داشت اما والیبال ایران با ولاسکو دگرگون شد.
او از نظر ساختاری والیبال ایران را به هم ریخت و مهم‌ترین ویژگی‌ای که داشت، شخصیتش بود. او زمانی که کنار زمین می‌ایستاد، اقتدارش مورد تأیید و تکریم همه بازیکنان بود. باید بگویم ولاسکو مربی لپ‌تاپ به‌دست نبود، روانشناس، جامعه‌شناس و از همه مهم‌تر آشنا به مسائل سیاسی بود.
ولاسکو استاد بازی‌گیری هم بود و شاهکار او زمانی به نمایش گذاشته شد که سعید معروف را از تیم ملی کنار گذاشت، با امیر حسینی پاسور قدیمی تیم قهرمان آسیا شد ولی زمانی که سعید معروف به تیم برگشت، یک بازیکن تازه‌متولدشده بود. این قدرت جذبه و قدرت سازندگی و مدیریت یک مربی را نشان می‌دهد. او مربی‌ای بود که از یک بازیکن گمنام به نام مجتبی‌میرزاجانپور که فقط قد داشت، یک ستاره ساخت.
می‌گویند اگر ولاسکو خوب بود، چرا تیم را به المپیک نبرد اما اگر ولاسکو می‌ماند، حتما ایران را به المپیک هم می‌برد. کواچ و لوزانو از محصولی که او کاشته بود، برداشت کردند و به موفقیت رسیدند. با این حال این 2 مربی هم مربیان بزرگی بودند. کواچ مربی میدانی بود و اگر در ایران می‌ماند، می‌توانست مربی خوبی برای جوانان و نوجوانان باشد. ما می‌توانستیم لوزانو را هم حفظ کنیم.
او هم مربی بزرگی است ولی مشکلش این بود که دیر ارتباط می‌گیرد. در کل باید بگویم بزرگ‌ترین مربیانی که ما داشتیم، ولاسکو و لوزانو بودند. ولاسکو حتی برای بهتر‌شدن تیمش به نوشته‌ها و گفته‌های خبرنگاران هم توجه می‌کرد و حتی گفته بود این روزنامه‌نگاران هستند که به من بازیکن معرفی می‌کنند نه مربیان.
