سوگ نشینان تبرستان

شهرام سوادکوهی|‌ ساری-خبرنگار:


 مازندرانی‌ها از غرب تا شرق استان رسوم و آیین‌های مختلفی برای گرامیداشت ایام عزای سیدالشهدا(ع) دارند؛ رسومی که بسیاری از آنها شکل و ساختاری عمومی و مشابه با رسوم و آیین‌های عزاداری سایر نقاط کشور دارد و بعضی‌ از آنها هم منحصر به یک منطقه هستند. از چند روز مانده به ماه محرم ردِ این آیین‌ها را می‌توان در تکایا و مساجد و کوی و برزن دید که تا چند روز پس از عاشورا نیز ادامه دارند.


کرنانوازی

در غرب مازندران و به‌ویژه مناطقی از شهرستان رامسر رسمی قدیمی به نام کرنانوازی وجود دارد که عاشورای هر سال با نواختن‌سازی به نام کرنا در روز عاشورا برگزار می‌شود. کرنانوازی که 6 سال پیش به عنوان یکی از آیین‌های ملی و مذهبی در فهرست آثار معنوی ایران ثبت شد، توسط دو گروه سرکرناچی و ورکن اجرا می‌شود. معمولا سرکرناچیان 3 نفر هستند که در جواب صدای ساز آن‌ها، ورکن‌ها در سازشان می‌دمند. آوای این سازها معمولا بر وزن جمله‌های «یا حسین(ع) یا امام» و «وای حسین(ع) کشته شد» اجرا می‌شود. برخی خانواده‌ها در رامسر قرن‌هاست که به اجرای این رسم پایبند هستند.


نخل‌گردانی

آیین شناخته شده نخل‌گردانی که در استان‌های مرکزی ایران مانند یزد بیشتر دیده شده، در برخی نقاط مازندران مانند روستاهای اورطشت آمل، معلم‌کلای محمودآباد، منطقه کجور، تیله‌بن ساری و برخی مناطق دیگر استان هم اجرا می‌شود. اما معروف‌ترین نخل‌گردانی مازندران با بیش از 6 سده‌ پیشینه در روستای نوا از توابع بخش لاریجان شهرستان آمل برگزار می‌شود. نوایی‌ها هر سال در روزهای هشتم تا دهم محرم، نخل را در روستا می‌گردانند و با رسوم خاصی که دارند در چند مسیر از روستا عزاداری می‌کنند. نخل‌گردانی روستای نوا در سال‌های اخیر به یکی از جاذبه‌های مذهبی مازندران تبدیل شده و عزاداران زیادی را به این روستا می‌کشاند.


منبرکشی

نهم محرم هر سال برخی ساروی‌ها در مراسمی به نام منبرکشی شرکت می‌کنند؛ رسمی که اجرای آن چند روز پیش از روز تاسوعا با بیرون آوردن منبر و قرار دادن یک پارچه سبز روی آن، توسط خادمان از خانه‌های سادات آغاز می‌شود. روز تاسوعا غذای نذری پای منبر پخته می‌شود و عزاداران با رد شدن از کنار منبر و بستن دخیل و روشن کردن شمع، روا شدن حاجت‌شان را طلب می‌کنند. حضور زنان در این مراسم پررنگ‌تر از مردان است. برخی افراد نیز برای روا شدن حاجاتشان با پای برهنه خود را به منبر می‌رسانند.


مجمعه‌گذاری

پذیرایی از عزاداران حسینی در همه جای ایران یک سنت است، اما در برخی جاها مانند روستای کوهستان شهرستان بهشهر، ساختار و سبکی ویژه دارد. مراسم مجمعه‌گذاری در شب‌های دهه نخست ماه محرم توسط اهالی روستای کوهستان برگزار می‌شود. در این رسم، بانوان روستای کوهستان، بر اساس سلیقه و توان مالی خود، غذاهای گوناگونی در منزل پخته و با حمل آن به مسجد در مجمعه‌ها، از عزاداران حسینی پذیرایی می‌کنند. آنان پس از مداحی و مرثیه‌خوانی یکی از بانوان، با شنیدن صدای شیپوری که از مناره مسجد نواخته می‌شود، سینی‌ غذاهای پخته و تزیین شده را روی سر گذاشته و با زمزمه نوحه‌ای که در مسجد خوانده می‌شود، به سمت مسجد محل حرکت می‌کنند. از ویژگی‌های این مراسم، متبرک بودن غذاها به انواع نذرهاست. هر مجمعه معمولا در اختیار 4نفر قرار می‌گیرد. راه افتادن کاروان زنان حامل مجمعه‌های غذا، آغاز اجرای مراسم ویژه عزاداری مردان روستاست.


فرمازنون

سنت دیگری که تعدادی از مازندرانی‌ها برای پذیرایی از عزاداران دارند، «فرمازنان» یا «فرما بزوئن» است که در برخی روستاهای شهرستان بابل مانند درونکلا، روستاهای بادله و اسرم ساری، شهیدآباد بهشهر و برخی مناطق دیگر انجام می‌شود. اما معروف‌ترین منطقه اجرای این رسم شهر سورک در 5 کیلومتری مرکز استان است که هر سال در روز عاشورا شهروندان آن بر اساس رسمی دیرینه اطعام‌دهی به مهمانان و عزاداران امام حسین(ع) را انجام می‌دهند. عاشورای هر سال، سورکی‌ها درِ خانه‌های خود را به روی عزاداران و مسافران باز می‌کنند و خود را خادم سفره اباعبدالله(ع) می‌دانند. هر سال در روز عاشورا چندین هزار نفر برای حضور در کنار سفره‌های عزاداری سورکی‌ها به این شهر سفر می‌کنند.


کَرب‌زنی

در شرق استان و شهرهایی مانند قائمشهر و بهشهر رسمی به نام کرب‌زنی وجود دارد که شکل متفاوتی از عزاداری را با ریتم و وزنی خاص از مرثیه‌خوانی در آن اجرا می‌کنند. کرب‌زنی به شکل ویژه در بهشهر طی سال‌های اخیر مورد توجه برخی هیأت‌ها قرار گرفته است. کَرب یک صفحه چوبی با سطح صاف بیرونی است که کف دست قرار می‌گیرد و با بندی که پشت آن قرار دارد و به پشت دست قرار می‌دهند، روی دست فرد می‌ماند. هر فرد یک کرب را در هر دست می‌گیرد و با ضرباهنگ مرثیه‌ای که خوانده می‌شود در ضرباهنگ‌های مختلف 2، 3، 5 و تا 21 ضرب به هم می‌کوبد. 

مسجد گرجی در بهشهر یکی از پایگاه‌های اصلی کرب‌زنی در ماه محرم است. چندین سال است که این مراسم سنتی عزاداری که زمانی فقط توسط سالمندان انجام می‌شد، با آموزش نسل جوان، توسط جوانان و نوجوانان نیز با نظم خاصی اجرا می‌شود.


کَمِل به سَر

«کاه به سر» یا «کَمِل به سر» یکی از آیین‌های عزاداری روزهای تاسوعا و عاشورا در دو روستای عالم‌کلا و میانک از توابع شهرستان نوشهر است. هر سال جلوتر از هیأت‌های عزاداری و دسته‌های سینه‌زنی و زنجیرزنی روستاهای عالم‌کلا و میانک طی روزهای تاسوعا و عاشورا هیأتی متشکل از کودکان، جوانان و سالمندان به راه می‌افتد که با دسته‌های کاه بدون آن‌که مرثیه‌خوانی کنند بر سر خود می‌زنند. اعضای دسته‌های «کَمِل به سَر» در پاسخ به یک نفر که سرنوشت همه شهدای کربلا را با ذکر نام‌ شهدای عاشورا جویا می‌شود، فریاد می‌زنند: «شهید شد» و پس از هر چند قدم با ندای «یا حسین» توقف می‌کنند. «حسین چه شد؟ شهید شد/ عباس چه شد؟ شهید شد/ عون چه شد؟ شهید شد / جعفر چه شد؟ شهید شد».


تعزیه روز یازدهم

تعزیه‌خوانی از آیین‌های سراسری عزای امام سوم شیعیان است که در دهه نخست محرم به شکل فراگیر برگزار می‌شود. معمولا هم روز عاشورا تعزیه امام حسین(ع) را اجرا می‌کنند؛ اما در روستای تلاوک شهرستان ساری که در زبان عامیانه به تلوک معروف است، یازدهم محرم تعزیه شهادت امام حسین(ع) برگزار می‌شود. دلیل این تفاوت زمانی هم درگذشت «میرزا محمود فدایی مازندرانی» سراینده طولانی‌ترین مقتل منظوم به زبان فارسی است که پایه‌گذار مراسم تعزیه‌خوانی در این روستا و سراینده دیالوگ‌های ده‌ها مجلس تعزیه در این منطقه بود. درگذشت او در روز عاشورای سال 1242 سبب شد که تعزیه امام حسین(ع) آن روز برگزار نشود و اجرای مجلس تعزیه به روز یازدهم محرم موکول شود. از آن روز به بعد تلوکی‌ها هر سال تعزیه امام حسین(ع) را در روز یازدهم محرم برگزار می‌کنند.


قوم بنی‌اسد

در بسیاری از مناطق مازندران 2 تا 3 روز پس از عاشورا دسته‌ای از زنان و مردان عزادار، در حرکتی نمادین اقدام زنان و مردان قوم بنی‌اسد پس از روز عاشورا در خاکسپاری شهدای کربلا را گرامی‌ می‌دارند. 


این رسم سال‌هاست که در شهرهای مختلف مازندران مانند آمل و گلوگاه توسط عزاداران برگزار می‌شود. در گلوگاه نزدیک به 50 سال است که این رسم هر سال در شب دوازدهم محرم برگزار می‌شود. گلوگاهی‌ها به این مراسم «قتل الحسین» می‌گویند. عزاداران در این مراسم لباس عربی می‌پوشند و با مداحی به سبک و زبان عربی در خیابان‌های شهر عزاداری می‌کنند.


پیلِک‌کُشی

اهالی روستای اِساس سوادکوه رسمی را در روز عاشورا برگزار می‌کنند که نماد انتقام‌گیری از یزید است. اِساسی‌ها در آیینی به نام «پیلِک‌کُشی» که به آن «یزیدکشان» هم می‌‌گویند، روز عاشورا پس از عزاداری، چند کوزه را به عنوان نمادی از یزید در نقطه‌ای مرتفع مانند بالای یک درخت قرار می‌دهند و با تفنگ‌های خود آن را نشانه می‌گیرند و هدف قرار می‌دهند. پس از برگزاری مراسم «پیلک‌کشی» هم، تعزیه شهادت امام حسین(ع) در روستا برگزار می‌شود.