دیدار با مادری که اندوخته‌های تربیت فرزند دیرآموز خود را کتاب کرده است
تجربه‌هایی که زندگی شده‌اند
زینب زینال‌زاده|خبرنگار:
منطقه 1
استفاده از تجربیات مفید دیگران کمک می‌کند تا انسان مسیرهای دشوار را آسان طی کند و به نتایج بهتری برسد. بنابراین «عبارت تجربه را تجربه کردن خطاست» هیچ‌گاه در همه موارد مصداق پیدا نمی‌کند و «مهوش کیان ارثی» با نوشتن کتاب «پسر دیرآموز من» به درستی این موضوع را اثبات کرده است. او در این کتاب، تجربه هایی را که در کنار پسر دیرآموزش زندگی کرده است با خانواده‌هایی که دارای فرزندی مشابه فرزندش هستند، به اشتراک گذاشته و قصد دارد از طریق همین کتاب با این خانواده‌ها ارتباط برقرار کند و به آنها بگوید: «خواستن، توانستن است و در هر شرایط اگر همت کنند، می‌توانند غیر‌ممکن‌ها را ممکن کنند.» در گزارش زیر با این نویسنده و کتاب او بیشتر آشنا می‌شویم.
مهوش کیان ارثی، یکی از اعضای مؤسس انجمن «حمایت از افراد با اختلال رشدی و عصبی سها» است. این انجمن با هدف توانمندسازی خانواده‌هایی که دارای فرزند دیرآموز هستند، تشکیل شده و با گذشت حدود 10 سال از شروع فعالیتش فقط 29 عضو دارد. او درباره تعداد اندک اعضای انجمن این‌گونه می‌گوید: «بیماران «سندرم داون» و «اوتیسم»، انجمن و کانون و مؤسسه دارند و خدمات گسترده‌ای به خانواده‌هایشان ارائه می‌شود اما مبتلایان به اختلال دیرآموزی، مهجور واقع شده‌اند و متأسفانه مردم شناختی از آن ندارند.» همین بی‌مهری‌ها و کم‌توجهی‌ها موجب می‌شود او قلم به دست بگیرد و تجربه های بیش از 30 ساله‌اش را به خانواده‌هایی که وضعیت مشابهی دارند به اشتراک بگذارد. سال 1391 نوشتن کتاب پسر دیرآموز من را شروع می‌کند اما به دلیل مشغله‌های کاری، کتاب اواخر سال گذشته چاپ و توزیع شده است.
انزوا و ظلم در حق افراد کم‌توان
متأسفانه به دلیل فرهنگ اشتباهی که در جامعه رایج است، موجب شده خانواده‌هایی که دارای فرزند معلول یا کم‌توان هستند، اجازه ندهند فرزندشان در اجتماع حاضر شود. مهوش کیان‌ارثی با تأیید این مطلب می‌گوید: «خانواده‌ها با این کار هم به خودشان و هم به فرزندشان ظلم می‌کنند. افراد معلول و کم‌توان مانند همه مردم حق زندگی کردن دارند و باید شاد باشند و از زندگی لذت ببرند. با نوشتن این کتاب، قصد دارم به والدین بگویم منزوی کردن فرزندان معلول و کم‌توان راه‌حل مناسبی نیست و باید آنها را بپذیریم و امکانات متناسب با شرایطشان فراهم کنیم.» برخی از خانواده‌ها هزینه‌بر بودن کلاس‌ها و آموزش‌ها را بهانه‌ای برای بی‌توجهی‌شان به این کودکان اعلام می‌کنند که کیان ارثی در این‌باره می‌گوید: «خانواده‌هایی که نتوانند برای کمک و رفع به کم‌توانی فرزندشان هزینه کنند، مسیر طولانی و دشوارتری را پیش رو دارند و زمان بیشتری هم باید صرف یادگیری و آمــــوزش کنند. اولویت نخستم از نوشتن این کتاب کمک به همین خانواده‌هاست و امیدوارم کتابم پل ارتباطی من با آنها شود و هر زمان نیاز به مشورت و راهنمایی داشتند، می‌توانند با من تماس بگیرند.» «پویا» با تلاش‌های پدر و مادرش درس خوانده و دیپلم گرفته و اکنون مشغول یادگیری زبان، شنا و موسیقی است. او همچنین در کارگاه بسته‌بندی، که توسط مؤسسان انجمن سها راه‌اندازی شده، کار می‌کند.
حمایت از مادران
زنان بیشترین مسئولیت را در کانون خانواده برعهده دارند و بخش زیادی از تربیت فرزندان روی دوش مادران است. برای همین، مهوش کیان ارثی با نوشتن کتاب پسر دیرآموز من می‌خواهد به آنان کمک کند. او می‌گوید: «متأسفانه کتاب های اندکی درباره دیرآموزان نوشته شده است و به همین دلیل تجربه هایم را در قالب کتاب نوشتم و در دسترس خانواده‌ها به‌ویژه مادران قرار دادم. تلاش کردم در کتابم به مادران نشان دهم کوشش آنها مانند بذری است که در روح و روان و جسم فرزندان کاشته می‌شود و به محض فراهم شدن زمینه، شکوفا می‌شوند.» نثر کتاب ساده و روان است و روایت داستانی دارد که به گفته نویسنده این کار با هدف و برنامه انجام شده است: «کتاب نثری داستانی دارد، چون می‌خواستم برای مخاطبان جذاب باشد و افراد بدون اینکه احساس خستگی کنند تا پایان، با راوی و داستان همراهی کنند.» کتاب اواخر سال گذشته چاپ و توزیع شده است. در این مدت برخی کتاب را به سبب علاقه‌مندی‌شان به مطالعه خوانده و بعضی هم که دیرآموزی، دغدغه زندگی‌شان بوده است، آن را تورق کرده‌اند. کیان ارثی درباره بازخورد خوب خانواده‌ها می‌گوید: «بازخورد مخاطبان خوب بود اما وقتی خانواده‌ای که فرزندی مشابه وضعیت پویا دارد، تماس می‌گیرد و از امیدواری‌اش پس از خواندن کتابم می‌گوید، خوشحال می‌شوم و حس می‌کنم در مسیر درستی قدم برداشته‌ام و کتابم می‌تواند مفید باشد.» تلاش‌های مهوش کیان ارثی در منطقه یک و سرای محله تجریش خلاصه می‌شود اما او آمادگی‌اش را برای مشاوره دادن و راهنمایی کردن خانواده‌ها در همه مناطق اعلام می‌کند: «دیدار حضوری و گفت‌وگوی رو در رو با خانواده‌ها بدون شک تأثیر بهتری دارد و به همین دلیل در صورت همکاری مدیران سراهای محله در همه مناطق پایتخت، آمادگی دارم تا برای خانواده‌ها صحبت کنم و تجربه هایم را در اختیارشان قرار دهم.» خانواده‌ها از طریق نشانی mikanersi@yahoo.com با خانم نویسنده تماس بگیرند.
نگاهی به زندگی نویسنده
مهوش کیان ارثی، سال 1332 در شهر «آبادان» به دنیا آمده است. او مدرک کارشناسی‌اش را سال 1355 در رشته روزنامه‌نگاری از دانشکده «علوم ارتباطات اجتماعی» و مدرک کارشناسی ارشد را هم در رشته ارتباطات اجتماعی با گرایش وسایل ارتباط‌جمعی از دانشگاه «نیویورک آمریکا» گرفته است. پس از به پایان رسیدن دوران تحصیل به ایران باز می‌گردد و سال‌های 1363 تا 1373 در مجله «زن روز» از نشریات مؤسسه «کیهان» در زمینه وضعیت زنان در خانواده و اجتماع فعالیت می‌کند. با تشکیل زندگی و به دنیا آمدن پسرش پویا، کم‌کم از دنیای کارش فاصله می‌گیرد و وقتش را صرف آموزش و تربیت پویا می‌کند. سال 1391 نیز شروع به نوشتن کتاب «پسر دیرآموز من» می‌کند و در اواخر سال 1396، کتاب رونمایی می‌شود.
