با کی لج می‌کنیم؟

فهیمه طباطبایی، روزنامه‌نگار

یک همکار و روزنامه‌نگار اقتصادی در صفحه‌ مجازی‌اش در شبکه ایکس نوشته: «من رو آوردن شمال که حالم بهتر بشه، دیدم چند تا ویلا دارن استخرشون رو پر آب می‌کنن، کل شهرک رو نصف‌شب به‌هم دوختم.»
این فقط یک تصویر مهیب و ترسناک از نادیده گرفتن مسئله کم‌آبی در ایران است. مردمی که حتی قطع‌شدن مکرر آب آشامیدنی خانه‌ها، تکانشان نداده و هنوز معتقدند که آنقدر آب زیاد است که باید استخرهای ویلایشان را برای تفریح پر کنند یا در چابهار هندوانه بکارند یا در کنار دریاچه ارومیه، میوه‌های پرآب پرورش دهند.
قطعا می‌شود درباره این پدیده و پدیده‌های مشابه دیگر از دریچه جامعه‌شناسی، ده‌ها ساعت تحقیق کرد و مقاله نوشت که چه شد که بسیاری از ما حتی در دل بحران هم آن را نادیده می‌گیریم و مشکل جمع برایمان ناچیز و بی‌اهمیت به‌نظر می‌آید، مقاله‌ای که باید دولتمردان آن را بخوانند.
زمانی می‌گفتند آب هست، اما کم است و درست مصرف کنیم، اما تا شیر آب را باز می‌کردیم و آب می‌آمد یا کلید برق را فشار می‌دادیم و لامپ روشن می‌شد، بحران کمبود را با پوست و استخوان حس نمی‌کردیم، اما واقعا الان ساعت‌های زیادی در طول روز در بسیاری مناطق آب و برق قطع می‌شود و رسما زندگی‌ بسیاری از ما مردم مختل شده، اما همچنان در ادارات همه لامپ‌ها و کولرها به‌صورت غیرضروری روشن است و مغازه‌دار برای فروش بیشتر، با نور زیاد می‌خواهد اجناسش را در ویترین پرجلوه کند. خیلی از سرایداران جارویشان، فشار آب است و برخی‌ها‌ برای یک حمام رفتن، از اول تا آخر آب را باز نگه می‌دارند.
جدی جدی با چه‌کسی لج می‌کنیم؟ با خودمان؟ اینکه با هشدارهای نهادهای دولتی درباره صرفه‌جویی، تقابل شدید داریم و برخی از ما درست برعکس آن عمل می‌کنیم، در نهایت دودش در چشم چه‌کسی فرومی‌رود؟ کسی غیراز ما؟ ‌ای کاش این انگشت اتهام را که یاد گرفته‌ایم فقط به‌سوی هم بگیریم یک جا بیاوریم پایین و در کنار مطالبه‌گری مستمر از دولت در این حوزه‌ها، صرفه‌جویی واقعی را در فرهنگ استفاده‌مان جا بدهیم؛ مثل کشورهای پیشرفته دنیا.