بازسازی هالیوودی «هفت سامورایی»

بازسازی «هفت سامورایی» (آکیرا کوروساوا، ۱۹۵۴) به‌عنوان نسخه هالیوودی شاهکار کوروساوا، معمولا دست‌کم گرفته می‌شود؛ بیشتر به‌خاطر توجه زیاد کارگردان به آکسیون نسبت به شخصیت‌پردازی و تیپ‌های نمایشی فیلم. «هفت دلاور» اما با انبوه ستارگانش وسترنی جذاب و تماشایی است که توسط یک استادکار ساخته شده است‌. جان استرجس که در کارنامه‌اش فیلم‌هایی چون«روز بد در بلک راک» (۱۹۵۵)، «جدال در اوکی کرال» (۱۹۵۷) و «فرار بزرگ» (۱۹۶۳) به چشم می‌خورد، بهترین بهره را از دستمایه و بهترین استفاده را از ستارگان پرتعداد فیلمش به عمل آورده است. روایت پرکشش فیلم و بازی‌های خوب بازیگران‌ و در رأس‌شان یول براینر که با چهره کاریزماتیکش در نقش سردسته کابوی‌ها می‌درخشد( با حاشیه صوتی‌ای غنی و ‌موسیقی المر برنستاین که نامزد دریافت جایزه اسکار شد) «هفت دلاور» را به وسترنی تبدیل کرده که گذر زمان، ملال‌انگیزش نکرده است‌.‌دنباله‌ها و بازسازی‌هایش «بازگشت هفت دلاور»(۱۹۶۶)، «هفت‌تیرهای هفت دلاور» (۱۹۶۹)، «هفت‌ سوار دلاور» (۱۹۷۲) و«هفت دلاور»(۲۰۱۶) همگی به شکل عجیبی ناامید‌کننده از کار درآمدند.