چگونه موشك اسكاد بي در تهران تغيير نام داد؟

سروش جنابي؛ روزنامه‌نگار

با اینکه حمله هوایی و موشکی عراق به شهرها و مناطق مسکونی ایران از نخستین روزهای جنگ 8 ساله تجاوز آغاز شد و  با شدت ادامه یافت، اما جنگ در 10 اسفند 1366 با اصابت اولين موشك عراقي به تهران وارد مرحله جدیدی شد. ایران عمق زیادی داشت و عراق برای هدف قراردادن شهرهایی چون شیراز، اصفهان و تهران نیاز به موشکی با برد بیش از ۶۰۰ کیلومتر داشت. 
در خلال سال‌هاي 1986 تا 1988 عراقي‌ها گام‌هاي بلندي براي بالا‌بردن كارآيي موشك روسي اسكاد برداشتند كه بنا به گزارش روزنامه همشهري در فروردين 1382، ظاهرا اين موفقيت تا حد زيادي به پشتوانه كمك‌هاي تكنيكي و تجهيزات خارجي به دست آمد. جالب است كه اسكاد بي، نسخه پيشرفته‌تر اسكاد آ با نام اصلي آر 11 بود كه آن نيز به نوبه خود يك رونوشت از موشك وي 2 مورد استفاده در ارتش آلمان هيتلري محسوب مي‌شد.
اصلاح برد موشك اسكاد از طريق كاهش تقريبي مقدار ماده منفجره به ۳۰۰ تا ۳۵۰ كيلوگرم انجام شد. ولی پرتاب موشک با چنین کلاهکی اصلا ارزش رزمی نداشت. از این رو، صدام به دنبال ساخت نسخه‌ کامل‌تر و  بومی اسکاد رفت که «الحسین» نامیده شد؛ یک اسکاد ارتقایافته با طول بیشتر و کمی قطورتر. الحسين تقريبا با طول ۲/۱۱ متر و قطر ۹۰ سانتي‌متر كم و بيش مشابه اسكاد بي (طول ۵/۱۱متر و قطر ۸۸ سانتي متر) بود. گفته شده با اوراق کردن دو اسکاد یک الحسین به دست می‌آمد. در نهایت برد ۶۴۵ کیلومتری به دست آمد؛ البته با کاهش وزن کلاهک و افزایش سوخت در فضای به دست آمده. خطاي الحسین نیز مانند اسكاد حدود ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ متر و همین برای صدام کافی بود؛ زیرا هدف، زدن شهرهای ایران بود. عراق طی جنگ با دریافت ۸۴۰ اسکاد از شوروی، دست‌کم ۲۰۰ الحسین به طرف شهرهایی مانند قم، اصفهان، شیراز و تهران شلیک کرد که حدود ۲۰۰۰ کشته به جا گذاشت.