پدافند ملی‌ از دفاع‌مقدس تا مقاومت فرهنگی

ملیحه احمدی؛ نویسنده

در سال‌های دفاع‌مقدس، دشمن تانک می‌فرستاد، موشک می‌بارید و شهرها را به آتش می‌کشید. اما هر بار که پیکر شهیدی از جبهه بازمی‌گشت، مردم در کوچه‌ها و خیابان‌های خاک‌گرفته، با چشمانی اشک‌بار و دل‌هایی استوار، پدافند می‌کردند؛ نه با سلاح که با ایمان. تشییع پیکر شهدا در آن روزها، خود خط مقدم مقاومت بود؛ اعلام حضور مردمی که از دل جنگ، سربلند بیرون آمدند.
در کتاب «نورالدین پسر ایران» به این حضور باشکوه مردم در مراسم تشییع شهدا در دهه ۶۰  اشاره شده است: 
«چند روز بعد، رفته‌رفته شهدا به شهر بازآمدند. شهیدان عملیات کربلای ۴ هم با شهدای کربلای ۵ تشییع می‌شدند و تعداد شهدا زیاد بود. هر روز ده‌ها شهید در تبریز تشییع می‌شد؛ گاهی 30، گاهی 40 و حتی 60 شهید در یک روز از نیروهای گردان حبیب و امام حسین(ع) که در کربلای ۵ حماسه‌ها خلق کرده بودند تشییع می‌شدند. 
فرمانده دلاور گردان امام حسین(ع)، مصطفی پیشقدم هم بالاخره مزد زحمت‌هایش را گرفته و شهید شده بود. وادی رحمت هر روز غوغا بود. من در آن شرایط که دوست خاصی نداشتم و تنها بودم، بیشتر از هر جایی دوست داشتم در آن مکان مقدس باشم. با حسرت در تشییع جنازه بچه‌ها شرکت می‌کردم. بعضی‌ها را می‌شناختم و در سوگشان می‌سوختم. بین شهدا، اصغر علیپور بدجوری منقلبم کرد، بالاخره در کربلای ۵ خدا او را هم برای شهادت برگزید...»
اکنون‌ پس از گذشت 4 دهه از آن روزهای حماسه‌ساز، مردم ایران بار دیگر از آزمونی بزرگ سربلند بیرون آمدند. هزاران نفر در مراسم تشییع شهدای حمله تروریستی رژیم صهیونیستی شرکت کردند و یکصدا فریاد زدند: «مرگ بر اسرائیل، مرگ بر آمریکا». آری، مردم با حضور پرشورشان روایت حقیقی را نوشتند: این ملت، هنوز استوار بر آرمان‌هایش ایستاده است...
اگر دیروز، دفاع‌مقدس پدافند نظامی را معنا می‌کرد، امروز تشییع شهدا نماد پدافند فرهنگی و شناختی است. در این روایت دیروز و امروز، یک محور ثابت مانده است: شهدا و مردم. شهدا رفتند تا ما بمانیم‌ و ما آمده‌ایم تا راهشان را ادامه دهیم؛ این‌بار در میدانی جدید، با سلاحی نوین: بصیرت، حضور و پایداری.