تحفه درویش

اميرمحمد يعقوب‌پور- روزنامه‌نگار

درست مثل هر مدیری، عملکرد رضا درویش هم در پرسپولیس جنبه‌های سفید و سیاه داشت. شاید حتی ماه‌های پرتنش این فصل ناموفق باعث شده باشد آن ابعاد مثبت به اندازه کافی دیده نشود. به هر حال، سرخپوشان در این مدت افتخاراتی به‌دست آوردند و نیز ترفند پرریسک او در استفاده از اوسمار ویرا به جای یحیی گل‌محمدی با وجود موج انتقادی شدید اولیه، با موفقیت همراه شد. از نظر اقتصادی هم وضعیت باشگاه در این مدت نسبتا بسامان بود که البته این نمی‌‎تواند بی‌ارتباط با افزایش حضور اسپانسرها در پرسپولیس و نیز واگذاری تیم به بخش خصوصی باشد. با این حال نکات منفی زیادی هم در عملکرد درویش وجود داشت؛ از اختلاف و جدل با یحیی گل‌محمدی که به شکل نامناسب و پرتنشی منجر به خداحافظی این مربی با پرسپولیس شد تا تدابیر ناموفق در این فصل و البته کلی خرید بد مثل نبیل باهویی و لوکاس ژوآئو. در‌نهایت هم فشار شدید هواداران در پایان یک فصل بدون جام باعث استعفای رضا درویش شد.
با همه این فراز و فرودها، در‌نهایت میراثی که از درویش در پرسپولیس باقی ماند، آنقدرها جذاب و قابل دفاع نیست. دیگر همه می‌دانند که غفلت از جوانگرایی طی این سال‌ها، چه بر سر سرخپوشان آورده و چگونه تیمی بالای 30‌سال را به جا گذاشته که احیا و بازسازی آن بسیار دشوار است. کاش اما مشکل پرسپولیس فقط پیری بود. این تیم که سال‌ها به یکدستی خود مباهات می‌کرد، حالا در دام تفرقه و باندبازی گرفتار شده و به هیچ‌وجه نشانی از آن وحدت پیشین ندارد. بی‌گمان بخشی از امتیاز منفی این داستان هم متوجه مدیریت رضا درویش است که نتوانست اوضاع را به‌خوبی کنترل کند. هر چه هست، حالا دوباره راه‌انداختن و سرپا کردن این تیم، ماموریتی دشوار برای مدیران بعدی خواهد بود.