یادگار باغهای دیروز
نام: چهارراه اناری
موقعیت: خیابان کمیل
محله بریانک تا قبل از توسعه شهری تهران و سر به فلک کشیدن خانههای سیمانی بیروح، باغهای میوه فراوانی داشت که عنوان چند کوچه و خیابان محله بریانک نیز از آنها گرفته شده و از گذشته تا به امروز به همین نام و نشان آنها را میخوانند و یکی از این موارد چهارراه اناری است. هرچند دیگر خبری از آن باغهای سبز و سرخ انار نیست، اما همچنان این چهارراه آن نام را با خود یدک میکشد.
کمتر از یک قرن قبل، آبادی تهران یکی از پرورشدهندگان درخت انار بود و از اتفاق محصولش هم جزو بهترینهای نوع خود به شمار میرفت. به همینخاطر تهران در سایه درختان انارش نفس میکشید و در میان این درختان پرشمار، تک و توک خانههای کاهگلی هم سر بلند کرده بودند چنان که «ابنبلخی» حدود ۸۰۰سال پیش در کتاب «فارسنامه» از «انار طهرانی» نام برده است. همچنین در سفرنامه خراسان، ناصرالدینشاه در توصیف میوههای سمنان به برتری انار تهران اشاره میکند و میگوید: «انار سمنان شیرین است که خیلی وفور دارد، اما انار شیرین طهران از انار اینجا بهتر است.» در آن دوران بریانک بخشی از قریه ری به شمار میرفت. موقعیت این محله نسبت به شهر تهران چیزی شبیه به موقعیت «شهریار» نسبت به تهران امروزی بود. با گستردگی کاشت درخت انار در آبادیهای گستره تهران بدیهی است باغهای انار بسیاری را میتوان در این پهنه سراغ گرفت. در محدوده این محله و اطراف آن باغهای میوه و بهویژه انار زیاد بود و به همینخاطر محدوده کمیل امروز به باغ اناری شهرت پیدا کرد. آن زمان محلهها را با توجه به باغها و محصولی که در آن تولید میشد، نامگذاری میکردند. اکنون این باغها به خانههای مسکونی با تراکم جمعیت بسیار تبدیل شده است. ابراهیمی، از ساکنان قدیمی محله بریانک، درباره باغهای انار این محله میگوید: «انارهای باغ این محله در تهران معروف بود و از نظر طعم با انار ساوه برابری میکرد.» در آن سالها بنا به باوری اشتباه، خیلیها از مخدر تریاک بهعنوان دارویی برای تسکین خردسالانی که دچار دلدرد یا گوشدرد و دنداندرد میشدند استفاده میکردند. این بدعت غلط و خطرناک ادامه داشت تا اینکه عدهای از پزشکان سنتی به خواص درمانی انارهای باغ اناری پی بردند. به همینخاطر بعدها فروش آب انار هم در این محله رایج شد و پزشکان برای درمان نوزادان بیتاب از دلدرد توصیه میکردند چند قطره آب انار به نوزادان خورانده شود.