هیجان و کولی دادن بعد از شیراندوش بازی

  نام: شیراندوش و بامبک
  موقعیت: سلیمانیه و صددستگاه و قلعه اصفهانک
***
 «شیر اندوش» نام بازی‌اي است که روزگاری میان بچه‌های دیروز و سالمندان و میانسالان امروز محله سلیمانیه، صددستگاه و قلعه اصفهانک طرفداران پروپا قرصی داشت.سیدتقی هاشمی از پیشکسوتان این محله نحوه انجام این بازی را تعریف می‌کند و می‌گوید: «نفرات و شرکت‌کنندگان در این بازی به دو دسته تقسیم می‌شدند. یک دسته پایین و یک دسته بالای کوچه می‌رفتند تا از همدیگر فاصله داشته باشند. دسته اول پشت یک دیوار یا چاله‌ای قایم می‌شدند، (آن موقع چاله در کوچه پسکوچه‌های محله زیاد و هرکدام حدودا ۳ متر گود بود) و گروه بعدی که می‌آمدند می‌گفتند «شیر اندوش» منظورشان این بود که ما آمدیم شما را پیدا کنیم. اینها می‌رفتند و می‌گشتند و نفرات گروه اول را پیدا می‌کردند. گروه بازنده باید به گروه برنده کولی می‌داد.(شیراندوش به‌معنای پیدا کردن شی یا فرد است که در این بازی بازیکنان گروه اول وقتی شی را پنهان می‌کنند، می‌گویند «شیراندوش» یعنی کجاست؟ و گروه مقابل درصورت پیدا کردن، جواب می‌دهند « اینجا بوش» یعنی اینجاست و آن را پیدا کردیم.) ما دوران کودکی‌مان را با این بازی‌ها گذراندیم. چه بازی‌هایی بود که بچه‌ها را از درس می‌انداخت از بس که شیرین بود، مشق شب داشتند اما می‌گفتند الان می‌ریم. مثلاً اگر قرار بود ساعت 5 به خانه بروند ساعت 8 می‌رفتند و مشق‌ها و درس‌هایشان می‌ماند. ولی الان همه در خانه هستند و کسی بیرون بازی نمی‌کند و همه پشت کامپیوتر و گوشی نشسته‌اند.»
بامبک هم یکی دیگر از بازی‌های نوجوانان و کودکان تهران قدیم بود. نخستین بازیکن از جمع بازیکنان پیش می‌آید و دو زانو روی زمین می‌نشیند. توپی را که قطر آن حدود 10 سانتی‌متر است، در دست گرفته و آن را به زمین می‌زند، توپ پس از برخورد به زمین بالا آمده و بازیکن با ضربات کف دست خود، آن را دوباره به زمین می‌زند و ضربات را ادامه می‌دهد تا زمانی که توپ از دست وی رها شده و ضربات قطع شود. بعد از او یک‌یک بازیکنان مهارت خود را می‌آزمایند. بازیکنی که تعداد ضربات او بیش از دیگران باشد، برنده بازی شناخته می‌شود. در این بازی هر ضربه توپ را یک «زی‌یک» می‌گفتند.