هجوم

شهرام مکری، کارگردان صاحب‌سبک سینمای ایران با ساخت اثری چون «ماهی و گربه» در ژانر وحشت خودش را نشان داد و با ساخت اثر عجیب و غریبی مثل «هجوم» نیز یک فیلم پلیسی سورئال ساخت که مانند آن كمتر ديده شده است. اين فيلم محصول سال 1396 است. هجوم درباره یک قتل است که در استادیومي رخ داده و پلیس قصد دارد تا صحنه قتل را بازسازی کند و در این بین حقایق جدیدی افشا می‌شود. چند مأمور پلیس در حال بررسی این پرونده هستند و با ورود به این ورزشگاه سر نخ‌هایی از این قتل به‌دست می‌آورند. آنها مظنون به قتل را هم همراه خود دارند و کافی‌است که خط سیر وقوع قتل را دریابند اما این برای‌شان کار پیچیده‌ای خواهد بود. دوستان مقتول نمی‌خواهند با پلیس همکاری کنند.
 فیلم مانند اکثر آثار مکری به فرم توجه بیشتری دارد و محتوای خود را به سختی به دست مخاطب می‌رساند. داستان فیلم با یک قتل شروع می‌شود و قرار است که مظنون اصلی این جنایت یعنی علی، داستان را روایت کند اما هرچه از این مقدمه دورتر می‌شویم، فیلم بیشتر به یک اثر فانتزی کشیده می‌شود؛ هرچند عناصر نوآر را نیز در خود جای داده است.
هجوم، فیلمی نیست که علاقه‌مندان به آثار پلیسی به پای آن بنشینند اما از آن دسته فیلم‌هایی است که توانسته ژانر پلیسی در سینمای ایران را اعتلا ببخشد و کاری کند که یک فیلم خاص و متفاوت در این سینما ساخته شود. هجوم، فیلمی است که برای فهمیدن کامل آن باید چند بار به پایش نشست و پس از تماشا نیز به نقدها و برداشت‌های مختلف منتقدین سینما سر زد تا بتوان آن را واکاوی کرد.
این فیلم در بخش پانورامای شصت‌و هشتمین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین نمایش داده و نامزد جایزه تدی شد.