اوستای حلاج به دستمزد ۸۰ هزار تومانی حلاجی پنبه‌ها و دوخت‌و‌دوز یک تشک و ۱۰۰ هزار تومان دستمزدی که بابت پنبه‌زنی و درست کردن هر لحاف می‌گیرد قناعت دارد، ولی این روزها شمار شهرنشینانی که لحاف و تشک پشم و پنبه دست‌دوز را به تشک‌های صنعتی و پتوهای پرزدار ساخت کارخانه‌های نام و نشان‌دار ترجیح می‌دهند هر روز کم و کمتر می‌شود، اما هنوز هم دل اوستا محمد نوری به این خوش است که رزق و روزی اندک خانواده‌اش حلال است و به عرق جبین او به‌دست آمده است. او تعریف می‌کند: «چند سال پیش که در حال تدارک جهیزیه دخترم بودم و دستم حسابی تنگ بود زن و شوهری چند تشک را به مغازه‌ام آوردند که حلاجی کنم. لابه‌لای تشک‌های تا زده یک نایلون پر از پول و دلار بود. وقتی به مشتریانم خبر دادم که پول‌ها را پیدا کردم باور نمی‌کردند که توی تشک‌ها جا گذاشته باشند... با مژدگانی خوبی که مشتری‌ام به من داد هزینه جهیزیه دخترم فراهم شد و پول حرام وارد زندگی‌ام نشد.»
اوستا محمد زمستان و پاییز که تک و توک مشتریانش هم سراغش را نمی‌گیرند، در روستای آبا و اجدادی‌اش به چوپانی مشغول است. او دلتنگ روزهایی است که حلاجان و لحاف‌دوزان بروبیایی داشتند و با حسرت می‌گوید: «با مرگ ما، شغل‌مان هم می‌میرد.»
2 فرزند حلاج‌باشی دختر هستند و او دوست ندارد نوه‌هایش پی کار و کسب رو به زوال پدربزرگ بروند.
وقت امتحان
در همینه زمینه :
